 |
|
Byłam przygotowana, ale boli nadal.
|
|
|
|
Czasem, po dłuższym okresie smutku i osamotnienia nadchodzi taki czas, że aż robi mi się zimno w środku. To trochę tak, jakby każdy mój smutek zamienił się w kostkę lodu. Później, jak to z lodem bywa, wszystkie te kawałki zlepiają się w jedną całość i zamrażają wszystkie ciepłe, pozytywne uczucia. I tak jest, kiedy ludzie mnie pytają co się dzieje. Nawet nie jestem im wstanie sprecyzować, bo wszystkie przykre uczucia tak się skumulowały i zmieszały, że nie umiem podać jakiegoś konkretnego powodu.
|
|
|
|
Przeraża mnie to jak czesto wracam do przeszłosci której przeciez nie chce pamiętać.
|
|
|
|
Trzeba się wypłakać, od tego mamy noce, by być słabym i tworzyć, bądź płakać. Dostaliśmy w posiadanie noc, by być ludźmi… Którymi nie jesteśmy za dnia.
|
|
|
|
A lubię czuć się tak dumnie..
|
|
|
|
nie ma już nic co przynosi mi radość, zbieram pierdolone myśli w całość
|
|
|
|
Wiesz, że robisz źle, ale wiesz też że i tak nie przestaniesz.
|
|
|
|
To życie mnie drażni. Wolałabym żyć w mojej wyobraźni.
|
|
|
|
Moja miłość, moje szczęście, moja sprawa. Problem?
|
|
|
|
Nie znoszę wścibstwa. Zniosę wiele, ale nie to.
|
|
|
|
Chyba zbyt często bywam zbyt zimna. Choć podobno mam coś, czego nie ma żadna inna.
|
|
|
|
Jest za późno na płacz, zbyt niepewnie by ruszyć dalej.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
