 |
|
`Będą mi zabierać spokój w chwilach szczęścia, przypominać koszmary w snach.
|
|
|
|
`A jednak muszę godzić się nieustannie z własnym buntem, rozgniewanym serce, okaleczonym ciałem, chorą duszą, samotnymi powrotami. Trzeba się z tym pogodzić, bo nie ma innej drogi.
|
|
|
|
`Ach, te bezsenne noce, kiedy w ciemnościach na wyciągnięcie dłoni dotykam swego lęku.
|
|
|
|
`Bo jaki jesteś ty, mój świecie? Niby wszystko takie proste, wszystko ma swoje określone miejsce. Tylko, że ja nic z tego nie rozumiem albo rozumiem, kiedy jest już za późno.
|
|
|
|
`Być może pójdę do piekła, ale to mi wcale nie przeszkadza, lubię ciepło.
|
|
|
|
`Ból istnienia jest do wytrzymania. Nie do wytrzymania jest ból nieistnienia.
|
|
|
|
`A przecież kochałam tak mocno, że byłam gotowa umrzeć dla idei.
|
|
|
|
`Bo nie wystarcza dla mnie tylko urodzić się i umrzeć, muszę zbyt często umierać.
|
|
|
|
`Chciałam kiedyś pokochać. Zwykłą miłością. Może wtedy wszystko byłoby inaczej.
|
|
|
|
`Człowiek nocy, ciemności, grozy, graniczności. To wciąż ja.
|
|
|
|
`Czy może istnieć na ziemi tak szalona, jedyna, wierna i prawdziwa miłość, jaką ma ćpun do narkotyku? Miłość, która niesie w sobie wszystkie formy zniszczenia? Dlaczego godzimy się na udręczenie?
|
|
|
|
`Ile można marzyć nigdy nie spełnionej miłości? Całą wieczność swego życia. Zatopić się w sen na jawie, że nadchodzi, i śnić.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
