 |
|
tylko cisza mnie nie bolała. to z niej zbudowałam wokół siebie mur. to nią się broniłam i ona otulała mnie do snu. nigdy nie wytykała mi błędów. jednak kiedyś sama wszystko zniszczyłam, budząc się pewnego dnia z krzykiem. z jego imieniem na ustach. nawet cisza mnie zdradziła. nie zostało nic./N
|
|
|
|
otula mnie ciepła kołdra. gardło mam suche. muszę wstać. nie. muszę. nie chcę. chcę. nie mogę. siła ciążenia przykuwa mnie do łóżka. nie mogę oddychać. nie mogę mówić. muszę wstać. jestem słaba. zbyt słaba by wstać z łóżka, a co dopiero żyć./ nieswiadomosc
|
|
|
|
a w Wigilię tak po prostu spakował się i odszedł trzaskając drzwiami, w wyniku czego roztrzaskał bombki, które nie utrzymały się na choince i moje serce, które swymi odłamkami zasypało pokój./N
|
|
|
|
tyle słów i spojrzeń mam jeszcze dla Ciebie./N
|
|
|
|
nienawidzę tęsknić za kimś, kogo nigdy nie miałam i zapewne nie będę mieć. nienawidzę tęsknić i wmawiać wszystkim wokół, że już zapomniałam./ N
|
|
|
|
stanęła półnago przed lustrem. jego gładka powierzchnia odbijała wiotkie ciało. wystające kości obleczone bladą skórą. tylko tak czuła się bezpiecznie. widząc każde żebro i każde zakrzywienie. była wtedy tak pozornie silna, lekka i czysta. pusta. myślała czasem, że wraz z kilogramami straci wagę tej miłości. że będzie jej lżej, dużo lżej. ale nie było. cholernie uparte serce wciąż wybijało swój rytm, może trochę nie równo ale jednak. nie powstrzymało go nawet kilka głębokich nacięć wzdłuż linii żeber i na nadgarstkach. a ona przecież tak bardzo chciała przestać istnieć. stać się kupką kości, a potem pyłem. po prostu, zniknąć. / nieswiadomosc
|
|
|
|
myślałam, że to miłość. przez długi czas wmawiałam sobie, że jestem zakochana. ale ile można oszukiwać nawet samą siebie ? nie mówiąc o wszystkich wokół. ale pamiętam, ze kiedyś poczułam smak miłości. studiowałam wtedy każdą literę w wiadomości od niego. skakałam pod sufit, z powodu każdego dwukropka i gwiazdki. szukałam go wzrokiem tam, gdzie nie miał prawa być i nie mogłam wyzbyć się z go z myśli, nawet we śnie. wtedy wiedziałam, że to właśnie to. a teraz ? teraz na pełnej automatyce odpisuję "ja ciebie też", oddaję pocałunki myśląc o sprawdzianie z matematyki i chwytam obojętnie za rękę, wspominając jak w książkach opisywali te uczucia całkiem inaczej./nieswiadomosc
|
|
|
|
kolejny z tych dni, kiedy silna wola wysiadała. kolejny w którym nie liczyło się nic, bo przecież najważniejszy sens życia odszedł z blond tapeciarą. znów się poddała, na nowo przeżywając tą samą sytuację. wzięła z lodówki wielki talerz pełen ciast, kawałków tortu i czekolady. zaniosła go do pokoju i zaczęła to wszystko jeść. słodycz mieszała się ze słonym posmakiem łez. nie miała dla kogo pięknie wyglądać i dla kogo być szczupła. po chwili jednak rzuciła talerz na podłogę, rozmazując łzy na całej twarzy. "zostawił mnie, bo była ładniejsza". "odszedł, bo była chudsza". "to przeze mnie". wmawiała sobie, z obrzydzeniem patrząc na jedzenie. chwila słabości minęła. posprzątała resztki ciast i wyrzuciła stłuczony talerz. tylko znów któregoś dnia zemdlała, głodząc się do granic. bo chciała być piękna, dla niego. niszcząc się psychicznie i fizycznie przez nic nie wartego kłamcę. / nieswiadomosc
|
|
|
|
nigdy nie byłeś i nie będziesz częścią mojego życia. jesteś jego całością.
|
|
|
|
2012, proszę, nie pozwól mi stracić wiary w ludzi. / N
|
|
|
|
- To już rok, mała.- powiedział zachrypniętym głosem, siedząc na moim łóżku. odchyloną do tyłu głowę opierał o ścianę.- Najpiękniejszy rok mojego życia. - szepnęłam, kierując w jego stronę zaspane oczy i szeroki uśmiech.- Chciałabym, by takich lat było więcej i... - Cii.- przerwał mi.- już to wszystko zaplanowałaś, prawda? - Co? - zapytałam zdziwiona. kolorowe blaski choinki majaczyły na jego twarzy.- Zaplanowałaś sobie kolejne lata, dom, rodzinkę i pewnie kota, co? -O co ci chodzi? - tak nie chciałam doprowadzić do kłótni. nie dziś, nie w Wigilię.- O to, że ułożyłaś sobie to całe zasrane życie nawet nie pytając mnie o zdanie. - Jak to nie.. - Przestań. Nie zaprzeczaj. Może nie mam racji, może to tylko błahy powód, bym sam mógł się usprawiedliwić.- Usprawiedliwić? Za co? - To był wspaniały rok, kochanie. Dwanaście miesięcy temu, w ten zimowy wieczór się zaczął. I dziś się zakończy.- oczy napełniły mi się łzami.- Dlaczego ? Właśnie dziś? - Żeby bardziej bolało.- szepnął i wyszedł./N
|
|
|
|
Dodaj komentarz
