 |
|
"Mam już taki charakter że aby coś zrozumieć, muszę najpierw spróbować to zepsuć."
Haruki Murakami "Norwegian Wood"
|
|
|
|
czIII: nigdy nie chce Cię stracić, nie ma dla mnie nikogo innego i nadszedł czas w końcu to przyznać. tylko co mi po tym? co ja sobie zrobię z tego, że chcę czuć Twoje perfumy na swojej skórze po seksie, gdy boję się wszystkiego co ma z Tobą wspólnego. Ty mi to zrobiłeś, będziesz moim skrzywieniem psychicznym do końca życia. nasza relacja zawsze będzie tą bańką mydlaną, którą ja będę chciała zawzięcie przekłuć, by móc udowodnić moją niezależność i wolność. nikt nie ma tyle cierpliwości, by w kółko mnie zapewniać, że będzie dobrze. będziesz w końcu wątpił w moją miłość, a ja Cię tak kocham, że to boli. nie uważasz, że to za wiele jak na naszą dwójkę? bo ja uważam, że zdecydowanie za dużo od nas wymagam. na zrozumienie tej sytuacji przyjdzie chyba czas. / autorskie.
|
|
|
|
czII: prawda jest taka, że nie mogę Cię zamienić na nikogo, wiem, bo kurwa mać, próbowałam, ale będąc z Tobą całkowicie się zatracam. boję się tego co przy Tobie czuje, wtedy zaczyna się twórczość napędzana strachem. wymyślam, czemu nie możemy być razem. ale Ty to wszystko doskonale wiesz.chciałabym nie spać z tęsknoty, by móc potwierdzić to, że Cię kocham. śpię jak dziecko, w zamian jak myślę o ułożeniu sobie życia z kimś innym, zaczyna mnie momentalnie wszystko irytować i zaprzeczam wszystkiemu co wymyśliłam. jesteś tak cholernie mój, że nie będąc z Tobą w normalnym i funkcjonującym związku wiem, że jestem dla Ciebie jedyna. posiadasz mnie, zdaję sobie sprawę. momentami siostra nie może już słuchać jak z uśmiechem o Tobie opowiadam kolejną godzinę. nawet teraz się śmieję, bo przecież jak to przeczytasz to wpuścisz ten swój bezczelny uśmiech na twarz a ja, gdybym była obok, odwróciłabym się w drugą stronę z zakłopotania, bo tak na mnie ten uśmiech działa.
|
|
|
|
cz I: od kilku nocy czuje mocniej, że coś mi umyka. to tak jakby trzymać coś mocno, być pewnym, że się tego nigdy w życiu nie puści a jednak zaczyna być tego coraz mniej. to jasne, że w końcu zniknie. nie lubię tego, nienawidzę czuć jak mi uciekasz, jak podczas cichych dni odnoszę wrażenie, że z każdą minutą może być za późno, a ja nic z tym nie robię. siedzę, czytam, pije kawę i uśmiecham się leniwie do siebie. tak mi mijają dni w domu, gdybyś chciał wiedzieć. dużo się śmieje, ale doskonale wiesz, że inaczej nie potrafię. nawet nocami lubię się oszukiwać, że poradzę sobie ze wszystkim, nawet jeśli nie trzymasz mnie za rękę. spokojnie oddałabym wszystko by przestać chcieć pisać z Tobą, być z Tobą, śmiać się, gdy zaczyna mi do okna pukać deprecha. mówiąc szczerze wiedziałam, że nie będziesz mógł o mnie zapomnieć, nie wiedziałam jednak, że ze mną będzie gorzej. poświęcając Tobie całą uwagę każdej minionej nocy nie wiem co zrobić z tymi, które mają dopiero nastąpić.
|
|
|
|
In my arms is my territory.
|
|
|
 |
Cokolwiek. Wódkę, prochy, szczerą rozmowę, ramię przyjaciela, mocne przytulenie. Cokolwiek, byleby przestało boleć./esperer
|
|
|
|
And he makes her and he breaks her and he takes her into parts.
|
|
|
|
I'm the question and you're of course the answer.
|
|
|
|
czIV: A może nie ona nas, lecz my ją opuściliśmy? Więc po co zaklinaliśmy się, że nie wyobrażamy sobie życia bez siebie? Czyżbyśmy wówczas nie wiedzieli jeszcze, co to jest miłość? Czyżbyśmy byli za młodzi, żeby wiedzieć, czym jest? I musiała nas dopiero rozłączyć, abyśmy zrozumieli, że nie jest takim łatwym szczęściem, jak nam się wydawało? Że jest pełna lęku, niepewności, że kryje w sobie zapowiedź rozpaczy, gdy coraz wyraźniej widać zbliżający się kres. Trzeba widocznie przeżyć całe życie, aby się dowiedzieć, czym ona jest. Ale czybyśmy temu nie byli w stanie sprostać? Powiedz, może ty wiesz, cośmy tej naszej miłości zawinili. (...)" Wiesław Myśliwski "Ostatnie rozdanie"
|
|
|
|
CzIII: "Przychodzą takie chwile, że nie wiem już, co z sobą zrobić. Kiedyś pomyślałam, wsiądę w pociąg i przyjadę do ciebie. Ale to przecież o wiele za późno, o lata za późno, o całe życie za późno. (...) Kupiłam nawet bilet, pociąg przyjechał, konduktor widząc, że nie wsiadam, spytał, pani nie wsiada, lecz zabrakło mi odwagi. Pociąg odjechał, a ja zostałam na peronie, jak zostałam w swoim życiu. Pomyślałam, nie będę porywać się na los, mimo że przeciw mnie się obrócił. Może coś wie lepiej ode mnie i dlatego tak, a nie inaczej ułożył to moje życie. Niech więc tak zostanie. Nie czuję się w niczym winna, że tak się stało. Czyżby to miłość sama nas opuściła, bez naszej zgody?"
|
|
|
|
CzII: "Prawdziwa miłość jeśli już kogoś wybiera, to po kres, na całe życie, i nie opuszcza go, jeśli nawet przekroczy tę granicę. Więc może powinnam być szczęśliwa, że kiedyś i mnie wybrała. A że nie spełniła się, tym bardziej pozwala mi odczuwać niemal w każdej godzinie, każdą moją myślą, jakim jest szczęściem. Bo też jak inaczej można jej prawdziwie doznać? Jeśli nie przez utratę, przez brak nadziei, przez pogrążenie się w cierpieniu, podobnym temu, gdy ktoś bliski nam umrze, a nie chcemy się na to godzić, że umarł. W szczęściu nigdy miłość nie da nam się poznać tak dotkliwie jak w cierpieniu (...). Szczęście nie jest zbyt mądre."
|
|
|
|
CzI: "(...) Piszę ten list jedynie dlatego, że znów przypłynęła do mnie fala wielkiej tęsknoty za tobą i od kilku dni paraliżuje mnie i nie daje o niczym innym myśleć. Tu kiedyś wypadł mi talerz z rąk, bo nagle zjawiłeś się w moich oczach. A wczoraj, wyobraź sobie, założyłam bluzkę na lewą stronę. I przecież przeglądałam się w lustrze przed wyjściem. (...) Powiedz, czy to jest normalne? Tyle lat minęło a wciąż nie mogę sobie poradzić z miłością do ciebie. (...)"
|
|
|
|
Dodaj komentarz
