 |
|
z nami tych paru ludzi mimo, że lata biegną, ja wiem to, że przeżyjemy jeszcze niejedno
|
|
|
|
kiedy na was patrze wiem, że los bywa okrutny
|
|
 |
|
strach oplata łzami twarz, na wieki zamilcz. to nie sztuka poznać ludzi, a poznać się na nich, tak
|
|
|
|
podają rękę, wspierają dobrym słowem nawet, a skrycie non stop śmieją się z Twoich porażek
|
|
|
|
chcieliby aureole nad głowami, pokazać jacy są szczerzy, nożyce się odezwą jeśli tylko w stół uderzysz
|
|
|
|
wiesz bez wątpienia, że dopiero gdy coś stracisz zaczynasz to doceniać
|
|
|
|
niepotrzebna nam jest mowa, wystarczą gesty
|
|
|
|
przez te 5 minut gdy milczenie górę bierze.
stoimy tak bezczynnie i nie wiemy co powiedzieć
|
|
|
|
detox dla nadziei, że tego nie zburzy nic. ta nadzieja trzyma wczoraj, jutro, dziś
|
|
|
|
w objęciach szczęścia smutek ulatuje z wnętrza
|
|
|
|
wspomnienia są rajem, z którego nikt nas nigdy nie wygoni
|
|
|
|
żyją w cieniu przeszłości zamiast teraźniejszością
|
|
|
|
Dodaj komentarz
