|
Po ścianach pokoju delikatnie tli się bijące światło od laptopa, w słuchawkach emocjonująca piosenka, w której mężczyzna mówi o tym, jak wiele znacząca dla Niego kobieta umarła, gdy wcześniej mówiła, że umarłaby dla Niego, co stało się prawdą, lecz zbyt wcześnie. A ja patrzę na gromadę dzieci zjeżdżających z górki na sankach, czuję na policzkach łzy i uświadamiam sobie jak bardzo szczęście mnie omija, jak bardzo nigdy nie mogę poczuć, że marzenia się spełniają, bo zawsze nadzieję odbiera ten, który jako pierwszy ją w nas zasiał. Zabija jedną chwilą, słowem poprzedzonym myślą. Nie chcę tkwić tu sama, błagam zabierz mnie stąd. Od odwiecznej walki myśli, kropel słonych łez i mnie samej. Uwolnij mnie od mojego beznadziejnego stanu, pozwól, by na mojej twarzy zagościł uśmiech i rumieniec spowodowany zimnem, gdy idąc przy Twoim boku najzwyczajniej zmarznę, bo utrzymujący się na chodniku śnieg przemoczy moje buty, a zimne powietrze zmrozi dłonie, lecz nie otuli chłodem bijącego ledwie serca.
|
Dodaj komentarz
