|
...Ono stoi tak, a ja tak siedze, ono stoi dalej, ja dalej siedze, ono stoi mocniej, stoi szlachetnie wbijając swe korzenie w moje biurku i urządzając fundamentalistyczny strajk swej obecności, a ja siedze, tylko siedze, speszony, zgarbiony, z długimi paznokciami i mokrymi włosami. Tylko tak siedze, tak zwykle, jak nic, jak śmiec leży, ja siedze. A ono dalej stoi, ale teraz stoi w ruchu, stoi imperialnie, stoi i zaczyna stać jeszcze troche, stoi tak i troche. Tego stania ja już się przeraziłem, ale to troche każe mi uciekać, każe mi szukać wyjścia, czy kontaktu. Nie stój tak, krzycze, piszcze, błagam, a ono stoi. Stoi, a potem jeszcze troche, stoi i troche bardziej. To bardziej mnie torturuje. Ja nie wiem co robić. I siedze dalej i myśle o czymś innym, a ono, jak stało i troche, tak teraz wije się w ignorancji nad nim rozłożonej, teraz ono cierpi...
|
Dodaj komentarz
