 |
|
Posłuchaj. Słyszysz? Tak, to cisza. Boli? Cholernie. Cisza to najgorszy wróg człowieka, jest się wtedy takim samotnym. Nawet głupi głos siostry jest o wiele lepszy od tej pustki. Nawet muzyka, nie przepełni tego wszystkiego. Dźwięk przychodzącej wiadomości na gadu i na słowa znajomych ' jak tam' odpowiadasz, że świetnie, ale przecież nie powiesz, że jest Ci cholernie ciężko, że potrzebny jest Ci ktoś kto pomoże Ci przepełnić tą pustkę. Bo po co pokazywać innym, że brakuje Ci niektórych osób, co ich to obchodzi. Mają własne życie. Ale kładziesz się spać. I znowu mija kolejny dzień. Dzień jak co dzień, dzień który zaczynam od niezapisanej kartki. I tak toczy się życie. W końcu nikt nie obiecywał, że będzie łatwo ...
|
|
|
|
Zamknięta w kropli dźwięku, tańczyła śmiejąc się ...
|
|
 |
|
w tę sobotę będzie pierwsza rocznica Twojej śmierci, pierwsza rocznica po Twoim samobójstwie. ten pierwszy rok chyba boli najbardziej. byłeś moim najlepszym przyjacielem, zostawiając mnie tak nagle kompletnie samą z tym cholernym syfem, byłeś tchórzem. jesteś nim. ale pomimo to kochałam Cię, kocham Cię nadal. tak jak kochałam resztę naszej paczki, która dzięki tobie się rozpadła. TĘSKNIE. ~ nara.pjona
|
|
|
|
I cieszyłam się jak dziecko,
kiedy podarowałeś mi swoją
ulubioną bluzę. Kiedy pozwoliłeś
abym wytarła w jej rękaw swoje
łzy wymieszane z czarnym tuszem
do rzęs i otuliłeś nią moje ramiona.
Kiedy to Twój toksyczny
zapach obalał moje ciało,
a ja czułam się jak w niebie.
Kiedy nawet gdy cię nie widziałam,
jakaś namiastka Twojej osoby
obejmowała mnie w pół i wpajała
nieopisaną radość i wewnętrze
ciepło, którego nikt, ani nic
nie było mi w stanie odebrać.
Zmieszaliśmy nasze wyobraźnie
i marzenia, a ja dosypałam do
nich szczyptę abstrakcji,
tak właśnie powstała nasza miłość,
a jej narodziny uważam za
najcudowniejszy dzień mojego życia.
|
|
|
|
zdaję sobie sprawę z ciężkości
mojego charakteru.
wiem, jak trudnym człowiekiem
jestem. potrafię kochać,
bez opamiętania, ale też
ranić najczulej. ponoć od
zawsze byłam bezczelna i pyskata -
ja jednak ujmuję to w postaci
słowa ' szczerość'.
walczę o swoje,
i nie daję sobie tego odebrać.
mszczę się tylko wtedy,
gdy ktoś zrani mnie tak bardzo,
że trudno mi się podnieść.
kochałam w życiu tak mocno,
że ledwie mogłam oddychać.
nienawidziłam do takie stopnia,
że byłam gotowa zabić.
bywam egoistką, cholernie
podłą egoistką - ale od czasu
do czasu ukazuje się we mnie
dobra dusza. ciężko mnie ogarnąć,
ale niektórym się to udaje.
|
|
|
|
Wiem, że to chore ale czułam,
że się uda. To silniejsze niż ja,
zrozum – serce nie sługa.
|
|
|
|
I wyjeżdża !!!! ; ( Będę tęsknić za nią ; *
|
|
|
|
Zapomnieć. Takie proste słowo. Gdyby część jej mózgu potrafiła od tak, po prostu wymazać informację bez śladu. Z wielkimi wydarzeniami nie jest już jednak tak łatwo. Wyryły się w pamięci na zawsze. Żyją w tkankach mózgu, pod skórą, we krwi. Zwinięte w kłębek, drzemią w nieświadomości, do czasu, aż coś je zbudzi. Ni stąd ni zowąd wspomnienia ożywają, wypełniając głowę obrazami przeszłości.
|
|
|
|
Wsłuchiwała się w słowa piosenek, bo tylko to jej pozostało. Muzyka, która przypominała jej o wszystkim. Każdy jeden wyraz dawał znać o przeszłości, o której tak naprawdę nie chciała zapomnieć. Żyła z dnia na dzień, tak po prostu, dla nikogo, nawet nie dla siebie. Nie dla siebie, bo już dawno straciła swoją osobę, tracąc jego, chłopaka który był jej częścią. Zresztą.. "Częścią"? skąd to powiedzenie w ogóle się wzięło? przecież nie chodzi o samą część, on był całością, definicją szczęścia. Kimś, kto mógł przy niej śmiać się, płakać, a nawet na nią krzyczeć, a ona za każdym razem równie mocno go kochała. Kochała, uwielbiała, choć wielbić podobno można tylko Boga. Ale dlaczego on nie mógłby być Bogiem jej serca, którym dawno już zawładnął? Serca, które nie potrafiło bić bez niego, które nie czuło się bezpiecznie bez dotyku jego dłoni, smaku ust i ciepła ciała. Które chciałoby powiedzieć mu, że po prostu bardzo go kocha, ale nie potrafi, bo ma świat.../ net
|
|
|
|
mając zaledwie siedem lat, ubrana na czarno z czerwoną różą w ręku, stałam tam i patrzyłam, jak każdy ociera z policzków łzy. zaczęłam coś nucić pod nosem, lecz po szybkiej reakcji cioci, przestałam. w kaplicy było zimno. jak przez mgłę widzę tylko tłum rozżalonych ludzi i kilkanaście wieńców wokół trumny. chwilę później ktoś podniósł Moje kruche ciało do góry, bym po raz ostatni mogła spojrzeć na Jej delikatną twarz. ' mama ' powiedziałam, wywołując tym samym natłok łez wśród tłumu. dotknęłam Jej zimną dłoń, poruszając różaniec owinięty między palcami. nie wiedziałam co się stało ani dlaczego Ona tam leży. myślałam " no dobra, nie żyje, ale zaraz przyjdzie do domu " . gdy już na cmentarzu trumna zaczęła powoli opuszczać się w dół, zapytałam babci: - gdzie jest mama? - u Boga, tam do góry - odpowiedziała. - a kiedy wróci? - dociekałam, nie uzyskując już odpowiedzi. pamiętam totalną ciszę i lawinę łez.pustkę w domu przez najbliższe lata i niezamazany ślad w sercu na całe życie./ net
|
|
|
|
Dodaj komentarz
