 |
|
dziś są tak daleko od siebie jeszcze wczoraj tak blisko
|
|
|
|
teraz wie, emocje jak we śnie, w najgłębszej fazie rem,
była mu jak tlen potrzebna do życia tak mocno,
dziś jak on, samotna opiera czoło o okno
|
|
|
|
wiedział że cierpienia nie wybaczy mu żadna łza
|
|
|
|
zasypia sama z własnymi myślami,
płacz goi rany, ból przez ludzi których kochamy
|
|
|
|
znów rani to coś czego nie można wyrazić łzami
|
|
|
|
otula zmarźnięte ciało grubym kocem,
w rękach gorąca herbata nalepsza na chłodne noce
|
|
|
|
na samą myśl o tym serce prawie jej pękło,
zostały zdjęcia które na chwile zatrzymały przeszłość
|
|
|
|
związek tonął wzdłuż linii nurtu podczas ostatniej kłótni
pobili się ostatnimi deskami ratunku
|
|
|
|
tak smutek na dnie jej serca, smutek bez końca,
przez niego pokochała zachody słońca
|
|
|
|
martwy chłód, nocne bryzy, za szybą płatki śniegu
osiadają na froncie starej markizy
|
|
|
|
smutna, opiera czoło o okno w czarną noc,
bez gwiazd, fale morza uderzają o falochron
|
|
|
|
tu gdzie nie jedna historia kończy się fatalnie,
życie to nie spektakl - nie ma próby generalnej
|
|
|
|
Dodaj komentarz
