 |
|
"Idź... Bo co Ci zostało? Czuj, jeśli to jeszcze potrafisz."
|
|
|
|
"A potem następny nowotwór, niektórych spraw już nie da się odkuć, zostają łzy, napis na nagrobku, wspomnienia w środku, jak najgorszy potwór, nie chcę, by ten potwór przetrwał, choć za młodu dużo zła - mało serca; dziś presja i zawiść - największa choroba, wciąż niszczą ciebie, by siebie budować, nieważne słowa, nieważne zranienia, nieważne myśli o sercu z kamienia, nieważne cierpienia, nieważne ich winy, krople uczuć żłobią w skale szczeliny, wszyscy z tej samej gliny jesteśmy, tak samo tęskni bogaty i biedny, te same błędy - może różną skalą, czas leczy rany - dziękuj zegarom."
|
|
|
|
She’s not a woman who needs a man. She is the woman a men needs.
|
|
|
|
Takie jak Ty mają kwiaty we włosach ale poza tym noszą demony w głowach.
|
|
|
|
Jestem ciekaw kiedy zrozumiesz ile waży ta strata.
|
|
|
|
Niczego nie wolno odkładać na potem. Nigdy nie wiadomo, czy jakieś potem jest nam przeznaczone.
|
|
|
|
Życzę ci, żebyś zawsze się dziwił. W dniu, w którym przestaniesz się dziwić - przestaniesz myśleć, a przede wszystkim - czuć.
|
|
|
|
Biegnij teraz jak łagodny zwierz. Biegnij by dowiedzieć się, o sobie samym i o świecie co zimny jest jak lód.
|
|
|
|
Jeszcze więcej zdrowia, siły i cierpliwości... Tego mi będzie trzeba w najbliższym czasie. Resztę już mam. Już wszystko mam.
|
|
|
|
'Sztuka życia sprowadza się do życia tym, co tu i teraz i do zaakceptowania, że to, co tu i teraz, jest najlepsze co mogło nas spotkać. Trudne to do ogarnięcia, szczególnie w nieszczęściu, ale jest pewna, że tak właśnie jest. Więc jestem szczęśliwa.'
Joanna Sałyga
|
|
|
|
"To dlatego, że jestem taki zmęczony, czasem mi się zdaje, że mam tysiąc lat (...)".
|
|
|
|
Panie: już pora. Wielkie było lato,
Cieniom zegarów pozwól – niech się dłużą
i po obszarach pozwól hulać burzom.
Owocom każ dopełnić się, a jeśli
potrzeba, daj im ze dwa dni gorętsze.
Do dojrzałości nakłoń je i ześlij
słodycz ostatnią w ciężkie wina wnętrze.
Kto teraz domu nie ma, już go nie zdobędzie.
Kto jest samotny, ten zostanie sam.
Czuwać i czytać, listy pisać będzie
długie i po alejach – tam i sam –
błąkać się w liści niespokojnym pędzie.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
