 |
|
Pewne rzeczy można zabić słowami. Można tak drugiego człowieka strzelić w mordę, że już nie będzie w stanie ani słuchać, ani siedzieć obok. Bo podnieść, to się podniesie. Jeżeli ma twardą dupę, to wstanie szybko. Jeżeli miękką, to będzie się podnosił stopniowo. Ale w końcu przyjdzie taka chwila, dzień, moment, zdarzenie, że wstanie. A wstanie po to, żeby się otrząsnąć z bolesnego wiatru, po to, aby od tego, co było raną, odejść.
I ja wiem, ze kiedyś tez się podniosę.
|
|
|
|
3. Najpierw chciałam ci napisać o smutku, który wypełniał mnie przez pierwsze tygodnie. Smutek był tak ciemny, że nie umiałam już nic rozróżnić w świecie. Potem chciałam napisać ci o żalu, a żal był tak głęboki, że nie widziałam dna. Potem chciałam napisać ci o złości, bo złość była tak wielka, że nie mogłam jej ogarnąć wzrokiem. Potem chciałam napisać ci o tęsknocie, ale była ona tak bolesna, że nie mogłam znaleźć złamanego słowa. Teraz chcę ci napisać o wdzięczności. ...
|
|
|
|
2.Chciałam ci tylko powiedzieć, że byłeś jeden na milion. My byliśmy raz na milion, kiedy komety przelatują obok siebie tak blisko, że splatają się ogonami. Byliśmy jednym, ale nie tym samym. Całością, która nie składała się nigdy z dwóch połówek pomarańczy. Nie byliśmy połówkami, byliśmy całościami, z których wyrosła nowa przestrzeń doznań. Jesteśmy jak zbiory, które stworzyły razem zbiór nowy, niepowtarzalny. (...) Byliśmy tak bardzo, że myśląc o tym dzisiaj, zastanawiam się, jak w ogóle ludzie mogą tak z sobą przeżywać. (...) To się nie zdarza ludziom, a jeśli w ogóle, to raz na całe życie.
|
|
|
|
1. Miałam nadzieję, że tego listu nigdy nie wyślę. Do ciebie ani do nikogo innego, bo myślałam też, że nikogo innego już w moim życiu nie będzie. Myślałam, że tylko ty jesteś i będziesz. (...)
|
|
|
|
Lubiła Go. Trochę bardziej niż wiosnę, dużo bardziej niż kawę, bardzo bardziej niż innych. Gdyby nie było jutra, pewnie zadzwoniłaby do Niego i powiedziała, że zajebiście jej zależy. Ale ona zwyczajnie miała rozsypane serce na kawałki..
|
|
|
|
Ty chyba naprawdę mnie nie znasz...
Myślisz że będę czekać aż stwierdzisz, że chcesz ze mną być?
Myślisz że będę Cię błagać i zabiegać o to, żebyś poświęcił mi choć odrobinę uwagi?
Myślisz że jak teraz masz wokół siebie wianuszek dziewczyn, to będzie tak zawsze?
Jeśli tak myślisz, to nie bedę Cię nawet uświadamiać, jak bardzo się mylisz.
Trwaj w tych kłamstwach, oszukując samego siebie.
Wierz w przygodne szczęście.
Ale zapamiętaj jedno- karma wraca, i przyjdzie taki moment że zakochasz się bez pamięci- a ona zwyczajnie zabawi się Tobą... tak.. zabawi tak jak Ty mną i moim sercem.
|
|
|
|
Najbardziej cierpię na brak bezgranicznego zaufania.
Ufam "granicznie". Po przekroczeniu granicy zawsze dostaję kulkę w
miejsce, gdzie boli najbardziej. Moje zaufanie ginie na miejscu.
|
|
|
|
Nie jestem z tych, co zapominają. Wręcz przeciwnie – jestem z tych, którzy rozpamiętują każdy subtelny szczegół i namiastkę gestu nieopatrznie serwowanych na dzień dobry relacji. Mogę wybaczyć słowem lub udawać, że mnie coś nie obeszło wcale, ale wiedz, że pamiętam i przez to noszę w sobie mozaikę blizn zbieranych przez lata. Niewiedza jest błogosławieństwem, ale też przywarą ludzi głupich i ograniczonych do swojego bezpiecznego poletka ułudy.
|
|
|
|
- Co Cię najbardziej boli, co jest najsmutniejsze? - Rozczarowania. Bo wcale nie to, że ktoś mi pokaże, że mnie nie lubi. Wcale nie to, że ktoś mnie wkurwi. Wcale nie to, że ktoś mnie wyzwie, obrazi, odrzuci. Najbardziej bolą rozczarowania. Jak spodziewasz się po kimś X, a on robi takie totalnie skrajne Y. Jak wierzysz komuś w X, a on robi Cię w chuja ze swoim Y. Jak ufasz, że ktoś jest X, a on ma niezły ubaw z Twojej naiwności. Tak, to właśnie jest najgorsze i najsmutniejsze.
|
|
|
|
Naucz mnie, jak żyć tam, gdzie Ciebie nie ma.
Naucz mnie, jak zapamiętywać każdą twoją czułość, by pączkowała wtedy, gdy jesteś daleko.
Naucz mnie, jak nie budzić się z krzykiem, gdy jesteś nie dla mnie.
Naucz mnie, jak patrzeć na innych mężczyzn, by nie widzieć w nich ciebie.
|
|
|
|
Udawała silna kobietę, którą nic nie może złamać. Tak na prawdę miała serce delikatne jak z papieru i sztuczny uśmiech. Łzy, przy których inni myśleli, że są ze szczęścia, naprawdę były z bólu. Wszyscy patrzyli na to jak się zachowuje. Gdyby popatrzyli by w jej oczy zobaczyliby smutek jakiego nigdy dotąd nie widzieli. Strach, jakby gonił za nią bandyta z nożem i ta bezradność która doszczętnie ją niszczyła...
Dobranoc.
|
|
|
|
Chciałam się pozbierać, ale rozsypywałam się w takich miejscach, do których nie chcę już wracać.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
