 |
|
(część 2.) Myślałam, że idziemy naprzód, przekraczając po drodze wszystkie bariery, a tak naprawdę postąpiliśmy naprzód zaledwie dwa duże kroki, by potem cofnąć się setką małych, nieporadnych, niepewnych kroczków. Nawet oboje minęliśmy punkt wyjścia. Stoimy teraz daleko za nim. Jak mamy znów do niego dojść? Czy w ogóle możemy się ruszyć? Czy też będziemy stać tak, dopóki los nie pośle nas na inne drogi?Chciałabym, abyś wiedział, że bez Ciebie nie postąpię ani jednego kroku. Bez Ciebie ta droga jest dla mnie nie do przebycia. Nie ma sensu, bym kroczyła nią samotnie, skoro ona jest stworzona dla nas dwojga. Wybacz, pewnie nawet nie mam prawa tak o nas pisać.
|
|
|
|
(część 1.) Dlaczego, kiedy zamykam swoje oczy, to widzę Twoją twarz? Dlaczego, tak często przekonuję samą siebie, że tak bardzo chcemy się spotkać, mimo iż ciągle od siebie uciekamy? Dlaczego wciąż żyję mylnymi wrażeniami, które opisują mi Ciebie takim, jakim chciałabym żebyś był?Jedyna pewna rzecz, którą o sobie wiemy to to, że istniejemy. I choćbym, nie wiem, jak bardzo chciała się okłamywać, to i tak znikąd nie dostanę nigdy potwierdzenia, czy tak jest w istocie.Teraz już nawet nie wiem, czy to, że nasze decyzje tak bardzo nas od siebie oddaliły były uzasadnione, czy też nie.
|
|
|
|
Pokochał mnie za oczy, nie za efekt uzyskany za pomocą cieni i podkręcającej maskary.
Pokochał mnie za włosy, te poranne niesforne kosmyki, nie rezultat długiej walki z suszarką, prostownicą i lakierem do włosów. Pokochał mnie w tym wygodnym, rozciągniętym dresie, w którym w niedzielę wcinam czekoladowe lody przed telewizorem. Pokochał mnie za wredne docinki, a nie za wszystkie teksty przygotowane w celu jak najlepszego zaprezentowania się. Pokochał mnie taką jaka jestem, dlatego wiem, że już na zawsze. // ;****
|
|
|
|
Nienawidzę Cię za to, że pojawiłeś się w moim życiu i wywróciłeś wszystko do góry nogami... Nienawidzę Cię za to, że patrzyłeś się w moją stronę, ale nie na mnie... Nienawidzę Cię za to, że jesteś tak pewny siebie, a mnie wciąż dręczy głupia nieśmiałość... Nienawidzę Cię za to, że żyjesz sobie w beztrosce, podczas gdy ja umieram... Nienawidzę Cię za to, że wciąż, nieustannie muszę Cię kochać... tą znienawidzoną miłością.
|
|
|
|
W życiu można liczyć tylko na siebie. A i tego nie radzę!
|
|
|
|
Mówi: jesteś egoistką, bo nie chcesz podzielić się ze mną swoim smutkiem. Kim w takim razie on jest, skoro nie chciał podzielić się radością... ?
|
|
|
|
Po tym wszystkim nadal lubię jak nasze wzroki się spotykają... Mimo tłumów przedzierających się przez korytarze i tak nasze oczy znajdą siebie. Szkoda tylko, że już nie z taką radością jak kiedyś.
|
|
|
|
Uczyłam złamane serca bić w górę i w dół, na nowo...
|
|
|
|
Najtrudniej, gdy nikt nie rozumie.
|
|
|
|
Dziękuje Ci za każdy dzień, który z Tobą spędzam. Każdą noc podczas, której spałeś obok mnie, każdy taniec z którego zazwyczaj robimy show, każdy uśmiech, każde żarty, każdego szampana, którego razem wypiliśmy, każdy uścisk którym mnie witasz, każdy wyjazd na którym razem smakujemy wolność życia, każdą rozmowę kiedy uświadamiasz mi, że coś genialnego i mało spotykanego w dzisiejszych czasach nas łączy, że jesteś taki jaki jesteś, nie musisz się zmieniać. Jesteś idealną osobą, z którą chcę dzielić swoje życie, takim o którym zawsze marzyłam. Inni byli tylko jednostkami zastępczymi, nauczkami dla których słowa i zapewnienia były nic nie warte i okresem przygotowawczym na kogoś tak wspaniałego jak Ty. // memoirs // Taki właśnie jesteś Ty! ;* Kocham Cię! ;******
|
|
|
|
Już czasami marzenia ulgi nie dają...
|
|
|
|
Nie byłeś moim ideałem, tym wyśnionym księciem z bajki, ale uwielbiałam Cię takiego jakim jesteś. Uwielbiam Cię z gitarą, bez długich włosów i trampek. I chociaż moja szansa przepadła, mój sen się skończył to i tak zawsze będę Ci wdzięczna, że Ciebie poznałam. Nigdy nie będę żałowała, że tamtego dnia Ci odpisałam. Nigdy nie będę żałowała, żadnej chwili spędzonej z Tobą, żadnej minuty mądrej rozmowy, sms-a wysłanego pod Twój numer.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
