|
Opowiem historie. Czy kilkanaście linijek zasługuje na miano historii? Nie wiem, dziś jest dzień, kolejny dzień, w którym nic nie wiem. Nie ważne. To historia o marzeniach, bardzo silnych, mówiono, że wtedy się spełnią. Tak ja też marze, w nic nie wierze. Głupie. Nie ważne. Nazywam się Anita, marzyłam kiedyś, o życiu. Chciałam mieć ja na własność, być jedynym jego kierownikiem. Chciałam nauczyć się nim zawładnąć. Siedziałam i marzyłam. A potem walczyłam. Wstawałam i próbowałam. W pogoni za marzeniem. Tak nie robiłam zbyt wiele. Chciałam spokoju. Nie, nie krzywdź mnie. Nie chciałam czuć już nigdy, żadnego dotyku. Ani jednego uderzenia. Po prostu już nie chciałam. Mimo, że walczyłam, uwierzyłam i mocno trwałam. Przegrałam. To znów się stało, to co nie istniało od dawna powróciło. Dzisiaj, staram się marzyć, nie poddawać się temu uczuciu. Wiesz, jak żyje, jakkolwiek. Z dnia na dzień, byle do nocy iść spać, nie myśleć. Nie trwać.
|
Dodaj komentarz
