 |
|
Nie wszyscy zrozumieją twoją podróż, w porządku, jesteś tutaj aby żyć swoim życiem, a nie po to aby wszyscy rozumieli.
|
|
|
|
Nie chcesz, nie jedziesz. Nie jedziesz, nie widzisz. Nie widzisz, nie przeżywasz. Wybór należy do Ciebie.
|
|
 |
|
kochasz mnie, z miłości czy z litości?
|
|
|
|
spójrz mi w oczy i powiedz, że kochasz. nie, w momencie gdy o to pytam. nie, gdy jesteś w euforii. tak sam od siebie. powiedz, że jestem tą której szukałeś całe życie. przekonaj mnie, że dla Ciebie warto żyć.
|
|
|
|
Ty jesteś całym moim światem, a ja u Ciebie tylko jego częścią.
|
|
|
|
chciałabym, abyś był przy mnie cały czas. abyś zatrzymywał ten natłok myśli. wszedł do mojej głowy i z każdą falą smutku zatrzymywał ten pędzący pociąg, pod który się rzucam. łapał za rękę, za każdym razem gdy wyskakuje z mostu. odcinał sznurek, który wisi przy suficie. zabierał ostre narzędzia, gdy nie jestem w stanie znieść wewnętrznego bólu.
|
|
|
|
wymiotuje nadmiarem rzeczywistości, który pierdoli mi w głowie, jak napaleniec tanią dziwkę.
|
|
|
|
niebezpiecznie zaczyna się robić, kiedy po przebudzeniu brak Ci sił na uniesienie kącików ust. gdy nie możesz podnieść się z łóżka bo przeszywająca Twoje serce pustka, uniemożliwia Ci oddychanie. niebezpiecznie jest wtedy, gdy nie masz ochoty wychodzić z domu. do ludzi. gdy jedyne na co masz ochotę to siedzenie na parapecie czy spanie w pustej wannie. Twoimi jedynymi przyjaciółmi, są używki. tylko one trzymają Cię przy życiu. w końcu nadchodzi dzień, kiedy jest Ci obojętne to, że pijesz zimne kakao. nie widzisz sensu istnienia. jedyne co powstrzymuje Cię przed rzuceniem się pod pociąg to nadzieja. nadzieja na lepsze jutro. naiwnie łudzisz się, że budząc się kolejnego z pochmurnych poranków, Twoje serce zacznie intensywniej bić. wystuka rytm, szepcący 'nosek do góry, mała. od dzisiaj będziesz szczęśliwa'.
|
|
|
|
chciałabym Ci tyle rzeczy powiedzieć, ale się cały czas powstrzymuje. bo albo stwierdzam, że nie mają sensu, albo stwierdzam że wyjdę przy tym na idiotkę.
|
|
|
|
zadzwon do mnie za kilka lat, a ja wtedy opowiem Ci jak pozmieniałeś mój świat.
|
|
|
|
stoi na dworze. zamyka oczy i mocno zaciska pięści, by powstrzymać się od płaczu. ale on jest silniejszy od niej. ta ciepła ciecz sama napływa jej do oczu. otwiera oczy, spogląda w dół. stoi nieruchomo. księżyc świeci jej prosto w oczy. stoi tak na moście samotnie i zastanawia się nad najważniejszym krokiem swojego życia.
|
|
|
|
To niedorzeczne, że jest tak blisko, a jednocześnie tak daleko.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
