 |
|
Nigdy nie byłam "dziewczyną o złamanym sercu", ale przez Niego coś pękło we mnie. Dzięki Niemu zaczęłam prawdziwie żyć, a zarazem umarłam.
|
|
|
|
Czas zapomnieć, że był. Zniszczyć w sobie wspomnienia, które wciąż jeszcze ranią. Wyrzucić z serca wszystkie słowa, wszystkie gesty, najsłodsze pocałunki i najpiękniejsze spojrzenia. Pozbyć się widocznych śladów jego obecności. Czas żyć życiem. Nie Nim.
|
|
|
|
“Tylko patrz i spojrzeniem wyznawaj mi miłość...”
|
|
|
|
“Odczekałam 6 godzin albo kilka dni, parę miesięcy, rok. Potem znów zaświeciło słońce.”
|
|
|
|
*Wyglada jakby czerpała od Niego powietrze... takie sztuczne oddychanie. Ona Nim żyje...*
|
|
|
|
Muszę przeżyć to w sobie. Zacisnąć zęby, wbić paznokcie w pościel, spokojnie czekać na zapomnienie. Wierzyć, ze ból idzie z cierpliwością w parze...
|
|
|
|
“Słabi wewnątrz nigdy nie będziemy niczym innym niż samotni...”
|
|
|
|
“Ale co, jeśli zgubię drogę i przybiegnę prosto do Ciebie?”
|
|
|
|
Jak żyć, kiedy ktoś, kogo się pokochało bardziej niż samo życie, odszedł na zawsze? Co robić kiedy nieznośny ból rozsadza serce, kiedy dusza jest niczym pulsująca rana, wciąż na nowo rozdzierana przez wspomnienia i tęsknotę? Co wtedy człowiekowi pozostaje?
|
|
|
|
Bezsenność nie byłaby taka zła, ale myślenie całą noc o jednej osobie może doprowadzić do zachowań obsesyjnych...
|
|
|
|
*Szkoda, że zapomniałeś mnie nauczyć jak powiedzieć ŻEGNAJ.*
|
|
|
|
*W ciszy prywatnego świata ronimy łzy... Z bólu siadamy pod ścianą i cicho wołamy o pomoc...*
|
|
|
|
Dodaj komentarz
