 |
|
Tyle pytań chcę ci zadać, które mi w głowie siedzą, ale zbyt boję się, że zadasz mi ból odpowiedzią...
|
|
|
|
Trzeba mieć wrażliwość księżniczki i wytrzymałość kurwy.
|
|
 |
|
Kruche ściany szczęścia rozsadza pamięć...
|
|
|
|
Przywiąż mnie do dna rzeki.
Z innym umarłym.
Będę śpiewał, całą drogę na dół.
|
|
 |
|
To jest tych kilka najważniejszych sekund, kiedy robi pół kroku naprzód, otula dłońmi moją szyję, wykorzystując jednocześnie kciuki do głaskania moich policzków i całuje mnie lekko w czoło. Słowa "bądź znowu moja" są jedynie potwierdzeniem każdego z wcześniejszych komunikatów i być może brzmią trochę jak rozkaz, bo nie potrafię po nich inaczej, muszę zostać, tu, w oparach Jego gorącego oddechu ~ chimica
|
|
|
|
W całej tej frustracji spowodowanej Twoją osobą zagrzebuję się pod kołdrę, jednocześnie mocno ją szarpiąc i wybierając numer do kolegi. Z nim spędzam wieczór, skrupulatnie maskując każdą drobinkę wspomnienia o Tobie, lecz nad ranem biorę prysznic podczas którego znów znikają z mojego ciała męskie perfumy, a ja po raz kolejny wracam wspomnieniem do Ciebie. Dzwonisz po dwóch dniach, prosząc o spotkanie, a mi mocniej bije serce, kiedy mówię, że jeszcze się odezwę. Nie ma jednak odzewu - ani tego samego wieczoru, ani nazajutrz, ani w ciągu kolejnych dni. Kiedy kontaktuję się, wściekasz się, nie jesteś już dla mnie, nie chcesz być, lecz wszystko znów odwraca się do góry nogami, gdy wlewasz w siebie alkohol. Chcesz przyjechać, lecz nie masz możliwości, wszystko zlewa się w jedną całość. Telefon nad ranem, informacja że niedługo będziesz. Nie gniewasz się chyba, a ja chyba, chyba tak... chcę znów być blisko ~ chimica
|
|
|
|
Kiedy znów opowiadasz o tamtym wypadku, ściska mnie w gardle. Nie mogę patrzeć Ci w oczy, wyraźnie widząc wówczas pozostałości po tym, co wtedy przeżyłeś. Pochłania mnie Twoje przerażenie, strach i tak wyraźne docenienie życia. Mocniej bije mi serce, kiedy przypominam sobie zdjęcia z miejsca zdarzenia, do którego służby ratunkowe przyjeżdżały z najgorszymi wizjami. Wzdrygasz się lekko w trakcie opowieści. Wspominasz o teraźniejszych nocach, nie potrafiąc wciąż spędzić ich w spokoju, gdy nawiedza Cię tamten obraz - samochodu, który okazał się dla Ciebie pułapką mogącą w jednej chwili odebrać Cię temu światu. Zapominam o opanowaniu, chcę Cię po prostu przytulić i dziękować w myślach za to, że wciąż możesz tu być ~ chimica
|
|
|
|
Od zawsze bawi mnie ten paradoks, kiedy teraz, patrząc w perspektywie pół roku, nie mogę uwierzyć w miniony czas. Zobacz. Wtedy jeszcze nawet o sobie nie słyszeliśmy, nie wiedzieliśmy kompletnie o swoim istnieniu. Dopiero pierwszego września zrzędziłeś mi nad uchem jakie parcie na fajkę masz, stąpałeś z nogi na nogę, przydeptując mnie przy okazji mnie, na co od razu reagowałam kąśliwą uwagą. Odpowiadałeś charakterystycznym uśmiechem. Wtedy i przez kolejne tygodnie, gdy wciąż nie potrafiliśmy do siebie dotrzeć. Dopiero po kilku miesiącach - pierwsza wspólna impreza, alkohol i standardowe dzielenie ławki na matmie - odnaleźliśmy wspólny język. Pół roku temu nie znałam Twojego imienia. Dzisiaj sprzątając, zbieram Twoje klucze czy ładowarkę od telefonu i wciąż śmieję się na wspomnienie poranku, kiedy moja mama widząc Cię rozłożonego kolejną z rzędu noc na moim łóżku, pyta czy już Cię przemeldować ~ chimica
|
|
|
|
Kolejny poranek, dopiero co zamykam za znajomymi drzwi, przeziębienie dokłada się do alkoholu, ledwo żyję, robię rzeczy których będę potwornie żałować i generalnie nie mam siły, by zadbać o samokontrolę. I trudno, ej. Będzie co będzie, nie spojrzymy sobie w oczy nazajutrz, lecz przynajmniej teraz tak nieopisanie nam dobrze ~ chimica
|
|
|
|
Karzę Cię z wielką przyjemnością.
I zadowalam Cię bólem.
Czy naprawdę pragniesz mnie?
Czy naprawdę pragniesz mnie martwego?
A może żywego, aby torturować mnie za me grzechy?
Powiedz mi, czy zabiłabyś, aby ocalić swe życie?
Zniszcz, zniszcz, spal, niech to wszystko spłonie.
Ten huragan wciąga nas wszystkich pod ziemię.
Nigdy więcej nie baw się w tą grę..
|
|
|
|
Módl się do swego boga, otwórz serce.
Cokolwiek robisz, nie bój się ciemności.
Zakryj swe oczy, diabeł jest wewnątrz.
Pewnego dnia zemszczę się..
Przysięgam na Boga, złamię twe serce.
Rozerwę cię na kawałki i rozszarpię na strzępy.
"Będę pieprzył cię jak diabeł..."
|
|
 |
|
Parę miesięcy temu skończyłam siedemnastkę,na kark wejdzie pełnoletność,a ja nadal boje się otaczającego mnie świata.Kruszę się pod każdym dotykiem starych romansów i wzmacniam się przez pocałunek,tego,który dzieli ze mną swój świat.W swej dawnej miłości odnalazłam ukojenie i budujemy fundamenty własnego romantyzmu,by pokazać ludziom,że prawdziwy książę nie poddaje się i walczy o swego kopciuszka.Próbujemy ukazać wszystkim,że mimo przeciwności,los ponownie nas złączył i mimo wielu kłótni trwamy przy sobie,bo bez siebie żyć już nie potrafimy.Z każdym dniem skracamy swą drogę i przeplatamy się sznurem,by jedno od drugiego nie oddaliło się zbyt daleko.Utrzymujemy barierę swobody,ale spotykając się burzymy każde kłamstwo i plotkę,by zatonąć w swych objęciach i pocałunkach.Uświadamiamy sobie jak ogromnym uczuciem się obdarzyliśmy i leżąc na łóżku wyobrażamy sobie swoją wspólną przyszłość,bo nic już nam nie zostało jak zapomnieć o przeszłości i bólu, by rozgrzewać sie we własnym uczuciu /thi
|
|
|
|
Dodaj komentarz
