 |
|
żyj spokojnie, niech Ci się wiedzie i nie rozmawiajmy dzisiaj bo nie wiem co mam powiedzieć.
|
|
|
|
chyba znowu się uśmiecham... trochę lżej jest na duchu, i stopniała już nieco lista moich zarzutów.
|
|
|
|
wolałam raczej skrywać ból pod osłoną ciętych ripost.
|
|
|
|
i przysięgam, w tamtej chwili byliśmy nieskończonością.
|
|
|
|
oto paradoks straty: jak coś, czego już nie ma, tak bardzo może nam ciążyć?
|
|
|
|
- kochałam wtedy.
- milczałaś wtedy. gdybyś powiedziała choć jedno słowo, wszystko byłoby inaczej.
|
|
|
|
czas, nie leczy ran. to my w swych czynach uzdrawiamy nasze chore dusze.
|
|
|
|
zapominamy to, co chcemy pamiętać, a pamiętamy to, o czym chcielibyśmy zapomnieć.
|
|
|
|
mogłabym mówić wiele brzydkich słów w Twoją stronę,a jednak wolę w ogóle o Tobie nie rozmawiać.
|
|
|
|
jeszcze czasami zdarzy się tak, że ktoś zapyta mnie o Ciebie.
|
|
|
|
bo jest taka miłość, że mówi się: było, a kocha się bardziej i więcej.
|
|
|
|
tyle mam ci do powiedzenia. gdybym się nie wstydził i gdyby był na to czas.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
