 |
|
Ptaki zerwały się z gałęzi, lecą nie wiadomo gdzie z echem wystrzału, który odebrał życie. Coś padło między drzewami, opadło w zmrożone gałązki jagód. Jeszcze ciepłe ciało dyszy i czeka na śmierć zbliżającą się w buciorach. Zachłanne ręce pochwycą zaraz ciało by opróżnić je z krwi a ptaki krążą szukając bezpiecznych miejsc. Chmury odchodzą zabierając opary trujących oddechów. Gdzieś jest wiatr, który rozwieje wątpliwość, gdzieś słońce zaświecić tak bardzo aż zrobi się ciepło, a. życie zawoła płaczem noworodka, który przyszedł niszczyć, nie widzieć wystraszonych ptaków, przelatujących chmur nad pokoleniami.
|
|
|
|
.Echem dzięków piosenek wracasz i znów ściskasz mnie w dołku słowami, myślami. Jedyna, którą pragnąłem choć nie spotkałem, jedyna, która dotknęła i wyrwała wszystkie cząstki mej duszy,. Tańczyłaś mi w sercu w rytmie szczęścia odnalezienonych nadziei, skruszyłaś wszystko gdy wróciłaś z podróży. Nic nie będzie już takie samo, nic już nie odda mi ciebie na wyłączność. Nie wiem czy warto wierzyć, czy lepiej zostawić marzenia w grobie naszych chwil. Stoję nad zdaniem, które mógłbym wysłać ale jesteś zbyt daleko, choć odczytasz wszystko co napiszę. Kochałem Cię, mogłem kochać zawsze.
|
|
|
|
Krążę gdzieś po światach stworzonych myślą, szukając części życia, które zapodziały się na rozstajach. Wołam cię choć nie wiem kim jesteś, staram się dla ciebie choć możesz pozostać jedynie tęsknotą. W końcu spojrzę ci w oczy i nie przymknę dalej, jak przez resztę szarego tłumu, pobiegnę i szepnę, nie musisz iść już sama, oddaje ci skrzydła mojej duszy, wznieśmy się razem, nauczę cie latać.
|
|
|
|
Nie muszę być pierwszy przed kolejnymi światłami, nie muszę nic udowadniać upartym, nie potrzeba mi szpanować lepszymi ciuchami, nie wymieniam auta choć bok przetarty. Kiedyś biegłem, przepychałem łokciami, ludzi, którzy się ze mną ścigali, dziś siedzę otoczony rzeczami, tęsknie za tymi co w tyle zostali. Chciałbym powiedzieć ci, że było warto, że jestem jednym z tych szczęśliwych, bo zagrałem jedną życia kartą, wg. słusznych rad tych sędziwych. Powiem ci szczerze, można mieć wszystko a zarazem niczego, można zbierać podziwy a czuć się zerem kolego. Nie cofniesz czasów, nie wydlużysz lat, nie zalejesz pustki choć wypijesz tyle, nie zastąpisz oczu, które skradły świat i ust szepczacych gdy w brzuchu motyle.
|
|
|
|
Usiądź koło mnie na ławce. Pogadajmy o sensie tego wszystkiego albo o adaptacji Ballady ptaków i węży. Nie szukam już pokrewnej duszy, chciałbym usłyszeć tylko coś więcej niż bełkot tych wszystkich pustych głów wypełnionych śmieciami. Może powiesz to głosem, który uśpi moją pogardę dla świata. Może twoje usta zaskoczą mnie słowami zbyt głębokim aby pozwolić im polecieć z wiatrem. Może twoje usta... Czy sa ciepłe mimo zimna, czy smakowały by im bezinteresowne pocałunki, wargi co dosyć mają daremnych dywagacji a pragną jedynie poczuć znowu życie zamiast je omawiać?
|
|
|
|
A we mnie tyle żyć, tyle chwil przeszłych i przyszłych, dialogów niedokonanych, błędów naprawianych, światów, w których jestem sobą na nowo, tańczę z tobą na parkiecie klubu karaoke albo spaceruje uliczkami starych miast, puszczamy opary naszych słów które łączą się w chłodzie wieczoru, nasuwają myśli o ciepłych, miękkich ustach. Nie ma końca, bo czas obracam w palcach i zaskakuję cię tyle razy, uwodzę słowami aby odwdzięczyć się tym jak oczarowałaś mnie uśmiechami i spojrzeniami. Tak, trudno się rozstać, a śpiew ulicznego grajka nawołuje do uścisków, z których nie wyplątamy się nigdy, tak, oboje tego chcemy ale boimy się, że ktoś się zbudzi i wszystko wyparuje z błyskiem dnia. W oparach prosecco znikam dla samotności, wyrywam się z jej uścisku i strumieniami szczęścia spływam tutaj, gdzie też czekasz aż zagubione duszę znajdą się w objęciach. Oby nikt nie cucił, oby nikt nie zbudził, lecimy dalej, głębiej w świat bez zła, bez zegarów.
|
|
|
|
Z muzyką uleciały myśli, z łykiem wina zaśpiewały uczucia, z późną godziną zatańczyły tęsknoty. Patrzę w gwiazdy jak na miliardy szans, jak w odbicia żyć, które szukają swojego miejsca, jak ja. Mrugają do mnie ale już nie wierzę, że nie spadną, nie zmienią się w pył, szarą chmurę bez blasku.
|
|
|
|
Za oknem czarności czar, cały świat ciemnym płótnem a ja maluję myślami, zaklinam sercem rzeczywistość. W głębinach nieznanych czekasz na mnie, otwierasz oczy aby szukać tych samych zachwytów, otwierasz dłoń czekając dotyku kogoś o dobrym sercu. W świetle okrutnych dni rozpływasz się w oparach rozczarowań, a ja próbuję znaleźć lek na kac naiwnych nadziei.
|
|
|
|
Są takie dni, kiedy przeszłość jest wyraźniejsza niż kubek herbaty w dłoniach, są dni, kiedy znów całuję cię i czuję ciepło szczęścia, bardziej niż łyk herbaty, są takie dni.
|
|
|
|
Jechałem dziś tak przytłoczony niespełnionymi oczekiwaniami, przeklinałem cie, trąbiłem, karciłem wzrokiem, chciałem wyjść wykrzyczeć jak jesteś głupia. Przepraszam, pewnie nie masz lekko jak każdy z nas, budzisz się rano i żałujesz, patrzysz na to co masz i nie wiesz po co, jedziesz myśląc o tym jak bardzo ktoś cie zawiódł albo jak pokonać samą siebie by dać radę w pracy kolejny dzień. A ja byłem kolejną niemiłą dziś osobą, tak nieistotną ale może przelała czarę goryczy. Może poczułaś się tak źle jak ja. Tylko po co. Nigdy nie usłyszysz jak bardzo chciałbym cofnąć czas, tak daleko aby móc uśmiechać się do wszystkich, albo nie spotkać nikogo.
|
|
|
|
Zakochujemy się w człowieku który składa się w większości z naszych wyobrażeń a potem żałujemy, że mamy zbyt dobrą wyobraźnię.
|
|
|
|
W zasadzie zawsze jesteśmy sobą, tylko światy w których w tej chwili jesteśmy się zmieniają.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
