 |
|
"Hej, to ja..." Patrzę w jego oczy i tak przykro mi przyznać, że wiem - już mnie nie poznaje. Patrzyłam jak się budzi, jak razem z dniem wstaje. Zawsze bardziej odpowiedzialny, mądrzejszy, o wiele bardziej błyskotliwy, tak przystojny i dobry... Dziś patrzę jak nie podnosi się z łóżka. Twarz topi w dłoniach, nie chce widzieć słońca, ani czuć się żywym. Woli noc, kiedy mnie tam nie ma, kiedy ciemność kryje wszystkie sprawy konieczne naprawienia. I tak patrzymy sobie w oczy z pytaniem na ustach "Tak ma być? Tak mam się zmieniać?" I czuję, że nadchodzi odpowiedź. Wstaje, zostawia mnie, myśli puszcza w obieg. Dzwoni telefon, tak ważny, najważniejszy. Ja zostaję ostatnia. Ktoś powiedział, że ostatni będzie pierwszy? /just_love.
|
|
 |
|
Juz nigdy nikogo nie pokocham to pewne i nieodwracalne bo złamanego serca nawet najprawdziwsza miłość nie poskłada w całość..
Czas zapomnieć i juz nigdy się nie zakochać, to jest idealne podejście by już nigdy nikt nie zraniłnie tak jak Ty!
|
|
 |
|
A gdybym był w Twoim mieście, zapomniałabyś o wszystkim dla chwil dla mnie? Gdybym był na chwile, dałabyś wszystko aby były niezapomniane?
|
|
|
|
Słońce z wiatrem przyniosło ciepłe wspomnienia dawnych krain przodków ukryte między genami. Znów połączyłem się z korzeniami sięgającymi wspanialszych żyć. Nie wiem dlaczego w powiewach rozgrzanego zapachu pierwszych kwiatów, gdzieś między skrzyżowaniami falującego miasta, całowałem Cię znowu w kinie. Uśmiechałem się jakby to było prawdziwe, ekscytowałem jakby to było możliwe, zacisnąłem pieści na kierownicy jakbym miał poczuć Twoje usta już za chwilę. Stoję chwilę przy lesie, wdycham wiosnę razem z pragnieniami, cieszę się na nasze spotkanie. Szkoda, że zaraz będę musiał udawać, że tego nie chcę. Zbyt daleko na romans, zbyt blisko aby zapomnieć.
|
|
 |
|
"Kurwa. Jak mi was brakuje.."
|
|
|
|
Między rankiem a zachodem, między dobrem a złem, pragnieniem i zrozumieniem, między Tobą a nią rzucają mną fale myśli i uczuć. Gdzieś tutaj znajduję siebie, poobijany, zmęczony tym nierównym krokiem niedoskonałego człowieka, wybieram stronę by nie rozerwało mnie zbyt wiele dróg którymi chciałbym chodzić.
|
|
|
|
Opuściłem garde aby zawołać do słońca, unieść ręce i zatańczyć z wiatrem. Nie dla mnie starania w przegranych sprawach, nie będę walczył, bo nie, nie będę tłumaczył, idę tunelem drzew, kroki stawiam rytmem muzyki. Będę tym kim jestem aż spadnie na mnie ciężar błędów. Lepiej zejdź mi z drogi, chyba że chcesz tańczyć razem ze mną.
|
|
|
|
Wydaje mi się, że dziś jestem bardziej szczery niż przed laty, a może lepiej się oszukuję. Spisuję przemyślenia aby zrozumieć co się dzieje, dlaczego. Nie mogąc odzyskać przeszłości, wspinam się po klifach, które wyrosły przede mną. Odrzucam wszystko co rozpraszało, każdą emocję, pragnienie, marzenie. Stawiam krok za krokiem, chwytam kolejnych półek skalnych i chwilę odpoczywam, rozglądam i choć dumny, że jestem tak wysoko w dążeniu do doskonałości nie cieszy już widok, brak mi słów na malownicze opisy, lecz nie z powodu zachwytu, widzę tylko obraz złożony z elementów, potrafię wymienić kolory, kształty policzyć drogi, którymi poszedłem albo powinienem iść. Kiedy nie mogę iść przez siebie, tam gdzie bym chciał, wspinam się tam gdzie mogę, aż będę tek wysoko, że zapomnę...
|
|
|
|
Nie ma powrotu do tych ludzi, szczerego uśmiechu, pełnych źrenic pochłaniających każde spojrzenie, pierwszych dotyków, nie ma powrotu do mnie. Nie wiem jeszcze czy to dobrze, czy źle. Jeszcze rok temu znalazłabyś mnie gdzieś między obowiązkami a dziś odrzuciłem tak wiele słabości, które czyniły mnie ciekawym, pisały moje życie i decydowały. Widzę teraz wszystko wyraźniej tylko czy warto oglądać ten świat bez okularów szaleństwa.
|
|
 |
|
Czemu jak ten śniegu puch, to wraca znów? Czemu po tej stronie rzęs tęsknię ciut? [ Sanah ]
|
|
|
|
Hej Ty, Jezu. Na kolana upadłam i zastanawiam się, czy czujesz jak ciężkie opieram na nich ciało. Wypełnione głodem, pustką, biernością, czymkolwiek… tak, cokolwiek we mnie znajdziesz. I jak mnie nazwiesz? Człowiekiem, istotą, czy pustym naczyniem? Co się we mnie wlewa, co ze mnie wylewa? Ile w tym żółci, piany i wody słonej? Jak mam wierzyć, że iskrę jakąś widzisz w mych błądzących oczach? Ej, Jezusie! Znowu rzygam. Zwymiotowałem życie i jem je od nowa jak posiłek najlepszy. Karmię się syfem, Tobie się kłaniam, a niebo na głowę mi spada. O bogowie, raj na ziemi. /just_love.
|
|
|
|
To nie tak, że się nie da, czasem po prostu wysiłek jest ogromny a wiesz, że ostatecznie będziesz czuć niedosyt, więc choć czegoś pragniesz, zaczynasz myśleć, że marzenie jest lepsze od walki w przegranej sprawie, a ja jeszcze wyciągam ręce spomiędzy gruzów, wiedząc, że nie wyjdę spod tych ciężarów i mogę jedynie poczuć ciepło Słońca gdy chciałbym latać w jego promieniach, i wiem że nie da się tego zrozumieć dopóki gmach życia nie przywali Cię równie mocno jak mnie.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
