 |
|
Składam Cię z niewielu zdań, intencji w które chcę wierzyć, rysuję z pikseli zdjęć. W pracowni wyobraźni kształtuję gdy moje ręce mkną po wilgotnej glinie z coraz większym uczuciem. Zniszczyłbym ten posąg dla prawdziwych oczu, dotyku Twojej dłoni, szeptów, które opowiedziałby o liniach których zabrakło wyobraźni.
|
|
|
|
Tak, łatwo mnie zranić, nie chowam się w zaroślach, wchodzę na wzniesienia gdzie widok zapiera dech. Dam się zranić ale nie pokonać, przetrwałem niejeden cios, czas będzie suszył rany gdy będę podziwiał horyzont przede mną.
|
|
|
|
Znieczulamy się cynizmem, odurzamy się euforią w zależności co wstrzykuje nam życie. Zbyt późno odważni by zmienić decyzję kiedy się baliśmy. Zaczynamy rozumieć słowa piosenek, które znamy na pamięć. Czy kiedy zrozumiemy już całość umieramy? Czy wtedy gdy wiemy jak żyć zasypiamy? Pragnienia które mają sens gdy się im opieramy, miłością nazywamy tyle różnych stanów, które muszą być razem aby naprawdę kochać. Właśnie zaczął padać na mnie śnieg i słowa przestają mieć znaczenie, idę patrząc jak spokojnie opada na świat razem z ciężarem myśli.
|
|
|
|
A może piękne słowa przysłaniają brzydką duszę, bez skrupułów, bez chwalebnych planów. Może lśniące oczy, błyszczą jedynie pragnieniem rozkoszy. Może miłość to zbyt mało gdy pożera nas głód namiętności. Może niepotrzebnie chcemy być aniołami gdy potrafimy tylko rozrywać na strzępy.
|
|
|
|
Kto dał mi tę władzę nad ludzkim życiem, kto dał tyle mocy by zmieniać życia gdy nie wiem kim jestem i kim mam być, miotany emocjami na zmianę z przemądrymi myślami uderzam o skały rzeczywistości. Przeciskam się szczelinami nadziei, czekając na pomyślne prądy. Sieje zniszczenie na wybrzeżach twoich wysiłków aby naprawiać szkody moich niewłaściwych kursów. Jakże bym chciał znaleźć się tam gdzie rozpuszczałem żagle pierwszy raz. Może skoczyłbym w odmęty nicości, może porzucił tę przygodę prowadzącą do rozczarowań i szalupą wiosłował, powoli w odpowiednie ramiona. Dziś trzeba porzucić wspomnienia dawnych zachodów gdy płyniemy w burzy, złowieszczych gromów. Porzucam emocje by przygotować się na najgorsze, wystawiam twarz na wiatr, który wieje od strony gdzie ziemia zapada się w ocean wszechświata.
|
|
|
|
Szczęście nie potrzebuje alkoholu, alkohol nie potrzebuje szczęścia.
|
|
|
|
Świetlisty promień przeszył zimną przestrzeń. Na tle brudnego nieba wiruje jasne ostrze ukrytej potęgi. Okrążają je elementy świata, których nie było, zanim zaczęły płonąć w jego blasku. Uderzył w martwą ziemię, której odebrano energię, pokrytej fragmentami chmur ograbionych z barw. Stąpa po niej wzbudzając gwiezdny pył, jak podczas magicznego zaklęcia unosi kolory rozbitej tęczy. Błysk wiosny, zwiastun mocy odrodzenia czy może fałszywy miraż, zwabiony pragnieniem swierzej, soczystej miłości?
|
|
|
|
Tak nagle jak bajkowa wróżka pojawiasz się by upijać mnie słowami, upijać nadziejami. Już odurzony wizjami pełnych emocji, wyruszam w myślach by zdobywać nowe światy razem z Tobą. Tylko nie wiesz jeszcze, jak mocno trzyma mnie sieć, którą utkałem z błędnych decyzji. Wszystko zlepia odpowiedzialność, której nie potrafię się wyrzec, z której nie potrafię się wyrwać by rozwinąć skrzydła do lotu razem z Tobą. I znów ostatnie dźwięki należą do nadziei, że nasze starania spalą wszystko co nas powstrzymuje, całą przeszłość, która powstrzymuje nasze kroki. W pulsie naszych serc, w tańcu ślepych dłoni szukających się nawzajem, w oddechach przerywanych dudnieniem emocji zatrzymajmy cały świat.
|
|
|
|
Miałaś się nie zmienić, miałaś kochać i szanować. Naiwność pokonała mnie, czas rozwiał złudzenia. Wciąż kocham tę dziewczynę, która tak pragnęła moich oczu, śmiała się z głupich żartów. Czasem wraca w słoneczne dni, czasem znowu kocham aby już za chwilę obudzony Twoją prawdziwa Ty wrócić z chmur gdzie śniłem znów o naszym szczęściu. Pewne rzeczy już nie powrócą, inne muszą trwać do końca.
|
|
|
|
Całe to ciepło poleciało na antypody razem z moją miłością. Została jakaś zimna pustka, którą próbuję ogrzać muzyką. Gdzieś tam, w bezmiarze tego świata ukryło się to czego pragnę, co nadaje staraniom sens, co smakuje szczęściem. Gdyby to była czekolada, jakie wszystko byłoby prostrze.
|
|
|
|
Miałem wszystko poukładane, przeszłość schwałem do szuflady, do której nie zaglądam, szarość dni przemalowałem na kolor szczęścia, nauczyłem nie rozglądać się by nie dostrzegać straconych szans. I zderzyłem się z Tobą, szuflada wyrzuciła wszystko w chaotycznym wybuchu, farba złudzeń odpadła, alternatywne życia przygniotły mnie z mocą twoich słów
Już wstaję z kolan, już otrzepuję popiół, ogień gaśnie i wstaje nowy dzień. Może to będzie nasz dzień.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
