 |
|
Poświęcenie jakie on chce ofiarowac może być najgorszą rzeczą jaka kiedykolwiek spotkała kobietę. Niby powinno się cieszyć z tak silnej więzi w tak krótkim czasie ( choć ja czas mierzę inaczej ), jednak coś jest nie tak. Coś boli, hamuje, czesto nawet cofa i nie daje spać w nocy. Coś nie do pokonania. Cel uświęca środki tylko wtedy, gdy jest blisko. Ten jest bardzo, bardzo, bardzo odległy, choć chciałabym wyjść Ci naprzeciw i przytulić mocno, żebyś nie musiał się już o nic martwić. Ale są przeszkody, których nie da się pokonać za jednym zamachem. Przeciez wiesz, ale mi w tym nie pomagasz.
|
|
|
|
Chciałam Ci tylko powiedzieć jak bardzo Cię
nienawidzę. Nie potrafię znieść też tego co ze
mną robisz. Łamiesz moje zasady. Nienawidzę
zauważać jak zmieniasz mnie z dnia na dzień,
może nawet z minuty na minutę. Nienawidzę
naszych rozstań, ale chyba jeszcze bardziej
nienawidzę naszych powrotów. Nienawidzę
tego, że ciągle siedzisz mi w głowie. Nienawidzę
też tego, że wszędzie Cię pełno. Przecież to
wszystko zupełnie inaczej miało wyglądać.
Miesiąc temu miało Cię tam nie być. Ale jeszcze
bardziej nienawidzę siebie. Za brak silnej woli.
|
|
|
|
Rozkładam na czynniki pierwsze, sylabizuję i
próbuję zapamiętać jak najwięcej. Someone
like me. Somebody. Bo kiedy już to wszystko
się skończy, wolę być przygotowana na upadek.
|
|
|
|
Reszta to iluzja. Chwilowe złudzenie. A ja nie chciałabym budzić się i nie wiedzieć co ze soba zrobić. Ale na początku zawsze jest pięknie, wiesz? To takie niezręczne i nierozsądne. Rozumiem i sama sobie zaczynam współczuć. Mimo wszystko nie jestem w stanie i nie znam tego uczucia, bo tego co było kiedyś nie da się porównać do 'tu i teraz'. Szczęscie. I think, I know what is it.. probably.
|
|
|
|
Nigdy taka nie byłam, nie wiem czemu teraz jest
inaczej. Może własnie na tym polega 'wyjątkowość
sytuacji'. Mam cel. Jest cudownie. Jeszcze tylko
muszę w to uwierzyć. Tak po prostu. 'Serce' to
brzydkie słowo. Proszę, zmień to.
|
|
|
|
Za dużo wątpliwości. Zdecydowanie. Sama nie wiem od czego zacząć. Czy coś ignorować czy wręcz przeciwnie. A jeśli przeciwnie to czy kłamać czy mówić prawdę. Oczywiście, można na wstępie uznać, że to zbyt trudne, skomplikowane i odłożyc na później. Masz wrażenie, że wszystko dopiero się zaczyna. Po całym ciele przechodzą dreszcze. Nawet przyjemnie. Przyzwyczajasz się, zakochujesz w nich, a z czasem uświadamiasz sobie, że to tylko natrętne łapska czarnych myśli. I na niczym już nie możesz się skupić. Nic tak nie przyciąga. Wszystko przeszkadza i drażni tak bardzo, że chcesz uciec i nigdy nie wracać. Znasz to doskonale. 'Ale Ty nigdy nie poddasz się'. Ja na szczęscie mogę to tylko wspominać.
|
|
|
|
Mam dziury w pamięci. Są jak pęcherzyki powietrza. Jest ich coraz więcej. Chyba się mnożą. Nie wiem ile ich było na początku, przeciez mam dziury w pamięci. To nie to zniesienia.
|
|
|
|
Nie patrz w dół, nie patrz w oczy świata pod tobą, nie patrz w dół, inaczej upadniesz. Staniesz się ich ofiarą: dobro albo zło. Nie mogę trwać w lęku, że bez ciebie jestem stracona. Jeśli nie czuję siebie samej - nie jestem prawdziwa.
|
|
|
|
Skupiam się na tym, żeby zamknąć oczy i już na to nie patrzeć, ale obrazy z sufitu przenoszą się pod moje powieki. I niby jak mogę sobie z tym poradzić? Nie wiem już co gorsze. Chciałabym walnąć się czymś tępym w głowę, zabić myśli. To moje jedyne marzenie. A jak powszechnie wiadomo - marzenia się nie spełniają. Chciałabym też podnieść się, wyjść stad, zapomnieć i nigdy to tego nie wracać. Ale wiem, że to nie takie proste. Po prostu nie mam siły, najnormalniej nie potrafię się ruszyć. Czuję, że nie jestem w stanie podnieść nawet głowy, a co dopiero całego ciała.
|
|
|
|
Mam otwarte oczy, w nadziei, że może jednak coś odwróci moją uwagę i przestanę o tym myśleć. Że wszystkie te chore urywki z pamięci rozpłyną się albo pękną jak mydlane bańki. Nie mam śmiałości myśleć nawet, że znikną na zawsze, bo wiem, że to niemożliwe. Chodzi mi tylko o jedną mała sekundę. Tyle przez ten czas mogłoby się wydarzyć. Może w końcu przypomniałabym sobie, że czas wziąć kolejny oddech?
|
|
|
|
Wymyka mi się z rąk przez palce, dotyka
mnie ostatni raz opuszkami, próbując
złapać i zatrzymać na zawsze. Upuszczam
i zabijam coś. Mogłabym przysiąc - był
tutaj przed chwilą, Chciałabym umieć
pokazać to, co czuje. Nawet teraz
m o c n i e j n i ż n a p o c z ą t k u .
|
|
|
|
Wygrywał palcami mój ból, wyśpiewywał swoimi słowami moje życie, delikatnie zabijał mnie swoją piosenką, opowiadał całe moje życie swoimi słowami. Słyszałam, że śpiewał dobrą piosenkę, słyszałam, że miał styl, więc przyszłam go zobaczyć i chwilę posłuchać. I był tam. Delikatnie zabijał mnie swoją piosenką. Poczułam jak zalewa mnie gorączkowy rumieniec. Zawstydziłam się przed tłumem. Poczułam jakby znalazł moje listy i przeczytał każdy z nich na glos. Modliłam się aby przestał, ale on śpiewał dalej. Wygrywał palcami mój ból.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
