|
Zanim mnie dopadną podrywam się z łóżka, potykając się o własne słabości biegnę aby zdążyć uciec. Zanim mnie rozerwą gnam już przez miasto z muzyką bijacą mnie po skórze, zaciskam kierownice i próbuję zbyt dużo nie widzieć. Zanim mnie poranią, wychodzę na słońcę, tam jest bezpieczniej, choć po chwili nadchodzą, nie mogą się powstrzymać. Zanim mnie opanują, uciekam do światów gdzie nie mają już władzy, włóczę się po nich aż rozbolą oczy. Zanim skradną mi życie, własnymi rękami tworzę iluzje, most, którym mogę iść zachowując siły. Zanim dźgną mnie prosto w serce, wleję w siebie eliksir zapomnienia, spojrzę w kolorowe światła i zatańczę rytuał. Zanim mnie dopadną, zanim powieki opadną, odpłynę w ciemność, gęstą gdzie nic nie szepcze, nic się nie porusza, poza aktorami teatru Morfeusza.
|
Dodaj komentarz
