|
Jest mi zimno... 20 stopni na dworze a ja zamarzam. Otulona szczelnie w za dużą o trzy rozmiary bluzę, nasuwam kaptur na głowę i patrzę przez okno. Przełykam ogromną gulę żalu i zaciskam mocno zęby. Wszystkie słowa, wszystkie czyny, wszystkie pragnienia przepadły, zostały porzucone same sobie. Każde moje słowo, prośba, obietnica, wyrzut został najzwyczajniej w świecie zignorowany. Po co mamy być szczerzy? My, ludzie, po co mamy się komunikować? Po co mamy pojawiać się w swoich życiach tylko po to, aby rozbudzić w sobie najbardziej skrajne emocje i porzucić siebie na pastwę losu? Po co mamy przykładać ucho do klatki piersiowej słuchając bicia serca po to, aby później to samo ucho przykładać do zimnej poduszki i zamknąć czerwone od płaczu oczy.
|
Dodaj komentarz
