Próbuję pozbierać swój dzień. Czasami są takie sny, które zmieniają wszystkie poukładane rzeczy w głowie, burzą wszelkie mury. Mój sen był tak realny, że budząc się czułam jeszcze jego zapach i ucisk w żołądku. Pierwszy odruch: płacz. Jednak nie... nie mam już na tyle łez aby płakać. Drugi odruch - wbicie zębów w ramię. Pomogło trochę. Założyłam słuchawki na uszy próbując przestać myśleć i czuć. Zamknąć te drzwi zanim uczucie przeleje się przez nie i wyrwie je z zawiasów. Muszę sobie przypominać sama, że to był jego wybór, że tego już nie ma, że tego nie było. Muszę przypominać sobie, że ból który mi zadał jest silniejszy. Muszę przypominać sobie wszystko co złe, żeby tylko nie opuścić gardy. Dziś jestem chora. Dziś znowu choruje moja dusza - zakładam kołdrę na głowę.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!