|
zawsze starałem się być dobrym człowiekiem. wiernym przyjacielem. synem, z którego można być dumnym. miłym sąsiadem. kochanym wnukiem. wsparciem dla innych. w miarę spoko znajomym. no i cóż. czy mi się udało? jak widać nie. na wieść o dobrej nowinie przyjaciółki, zamiast cieszyć się jej szczęściem, po prostu zamilkłem i pomyślałem 'dlaczego jej się udało?' ojcowska duma raczej nie rozpiera mojego starego, wręcz przeciwnie. sąsiedzi są dziwni, unikam generalnie. ostatnio też zaniedbuję rozmowy z babcią, bo jak sam jej powtarzam: 'nie mam czasu, nie mam humoru.' nie pamiętam też kiedy ostatnio ktoś mnie potrzebował. nie żebym tego tak bardzo chciał. po prostu wiem, że nie jestem sam, a mimo to czuję się samotny. cholernie samotny.
|
Dodaj komentarz
