|
Miała prawo ode mnie odejść, a według niej też i powody. Jedyne, z czym nie potrafiłem się uporać, to strata Jej jako człowieka. Była pierwszą kobietą, którą bez wahania nazwałem przyjacielem. I z tą stratą nie pogodziłem się nigdy, nawet jeśli wreszcie uznałem ją za fakt. W pierwszych miesiącach po rozstaniu często powoływałem się na naszą przyjaźń. (...) Po mniej więcej trzech latach, których potrzebowałem, by zapomnieć o Niej jako kobiecie, nadal nie chciałem przekreślać tego, co było między nami jako ludźmi, wierząc naiwnie, że takie relacje są ponadczasowe. Głupek ze mnie. Nie odpowiadała na SMS-y. (...) Tak naprawdę nigdy nie zrozumiałem, jak to się mogło stać, że stałem się dla niej kimś obcym.
- Pan Wilk „Tam i z powrotem”
|
Dodaj komentarz
