"Od zawsze na zawsze" - pamiętam jak te słowa wylewały się z jej ust w cieniu słońca. Zahipnotyzowany patrzyłem w jej oczy i nie wierzyłem, że mam własnego Anioła. Przyszła zima, śnieg otulił drzewa, a tańczące płatki śniegu, błyszczały na jej ciemnej czapce jak diamenty. Posłała mi wtedy uśmiech, jeden, krótki, decydujący. Od razu wiedziałem, że jej "zawsze" nie jest wieczne, ten uśmiech był ostatnim, który widziałem. Zniknęła szybciej niż pierwszy śnieg. Zabiła mnie swoją nieobecnością./p.m.w

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!