|
wróciłam do domu udając,że wszystko w porządku . Choć ta myśl mi nie dawała spokoju , ręce mi się trzęsły , jak bym piła cały tydzień . postawiłam wodę na herbatę , osunęłam się po blacie siadając na podłodze, schowałam twarz w dłonie tłumacząc sobie, że dam radę. Że to jest nie możliwe te myśli były tak ciężkie . Po mimo tego ze wiedziała już na pewno ze to nie będzie łatwe . Pamiętając co mówili mi lekarze . Mijały kolejne dni a świadomość tego, że żyję z nowotworem nie daje normalnie żyć. chemioterapia wykańcza z każdym dniem coraz bardziej, mam wrażenie jakbym w środku umierała i nie przez chorobę a psychikę.Uśmiecham sie przed innymi jak potrafię , chce żeby mnie zapamiętali taka . Mimo iż moja twarz jest koloru białego, włosy straciły ten czarny piękny połysk chcę żeby kiedyś ktoś przypomniał sobie mnie taką uśmiechnięta pełną Energi dziewczynę . Oczy zielone które zawsze promieniały mimo tego, że przepełnione były łzami./mat
|
Dodaj komentarz
