|
Jeśli ktoś by mi powiedział w listopadzie, gdy siedziałam zapłakana u Marcina przed domem na chodniku, że będę szczęśliwa, wyśmiałabym Go, a łzy tęsknoty i bólu mieszałyby się ze łzami śmiechu. A dzisiaj? Dzisiaj mam Jego, to On sprawia, że się uśmiecham, że jestem szczęśliwa. Jest moim aniołem stróżem, może pojawił się po to by być już do końca, a może po to, by ktoś po raz kolejny mógł złamać mi serce, nie wiem. Ale wiem jedno, że przypadków nie ma, że musiał się pojawić w konkretnym celu i mam nadzieję, że będzie tym jedynym do końca. Jestem szczęśliwa, bo ktoś mnie w końcu w pełni rozumie i akceptuje, nie pierdoli mi w kółko "zmień się w końcu" jak Marcin, tylko pomaga w tej zmianie. Idzie krok w krok obok mnie trzymając za rękę, doprowadza do tego, że płacze ze śmiechu. I kiedy nawet nie posprzeczamy, to wiem, że to na pewno nie koniec, a On siada obok i trzymając za rękę mówi, że bardzo kocha i, że takich sprzeczek będzie od groma. Jest kochany, jest Mój. Kocham Go./ASs
|
Dodaj komentarz
