|
Patrzysz na nią, widzisz, jest taka piękna. Długie wytuszowane rzęsy sięgające nieba. Płomienne rude włosy, zakręcone jak fale Dunaju. Gładka cera, nieco blada, i usta. Idealne, soczyste jak najczerwieńsze jabłko w sadzie. Ale coś jest nie tak. Coś nie pasuje. Ma opuszczoną głowę, tak jak by myślała. Myślała o czym bardzo smutnym. Wtedy dostrzegasz coś więcej. Na nadgarstkach widzisz zasinienia, tak intensywne że przypominają więdnące liście jesienną porą na drzewach... Wtedy wchodzi on, i mówi do niej tonem nie mal że jak na poligonie wojskowym `idziemy!!` Wtedy zrozumiałem wszystko. / marieta22
|
Dodaj komentarz
