Z błękitu w czerń, gdzie złość oświetli drogę Zgubiłem sens i odnaleźć go nie mogę Własny świat nagle wydał się tak obcy Tak pusty, chłodny, nieistotny Chciałem wystraszyć słońce Zabić dnie, ożywić noce I groziłem chmurom też Że wzrokiem je przebiję i zamienię w deszcz Aby zmył zaschnięty strup wspomnień I spłynął po mnie Gdy na wietrze zapalasz świeczkę Dobrze wiesz, że nic na tym świecie nie jest wieczne A samotność to taka straszna trwoga Kiedy zostają tylko zdjęcia po tak wielu osobach Żal jest chyba bardziej ciężkostrawny od prawdy Trawisz go samotnie, chcąc by było tak jak dawniej A dawne dni przepadły, odbijają się echem Tych wszystkich twarzy z waszym wspólnym śmiechem Urwanym jak hejnał tak po prostu.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!