|
W obliczu czyjes smierci jestesmy strasznymi egoistami, wiecie ? Strasznymi. Mialam zal o to, ze o swojej chorobie mowil jak o zmieniajacej sie pogodzie, mialam zal o to, ze juz nie chce walczyc, chociaz ma przeciez mnie i innych. Ale czy choc przez moment zastanowilam sie nad tym, czego On pragnie? Nie, oczywiscie, ze nie. On jest juz zmeczony i steskniony. Pogodzil sie z wyrokiem, dzieki czemu potrafi doceniac kazda chwile, ktora mu pozostala. Widzi, ze sie zmienilam, dostrzegl, ze zaczelam realizowac swoje plany i marzenia, wie, ze sobie poradze. Jestesmy egoistami, bo cholernie mocno boimy sie straty, bolu, rozpaczy i zalu. Boimy sie tej pustki, ktora pojawia sie po smierci. blad. Powinnismy zyc tak, by osoby, ktore odeszly byly z Nas dumne. A wiec, ja wlasnie ocieram lzy splywajace po policzkach, odganiam zle mysli i probuje isc na przod.
|
Dodaj komentarz
