-Musimy być razem – nalegał. -Dlaczego?- spytałam miękko. Usłyszał, choć gniewne podmuchy wiatru zagłuszyły moje słowa. -Bo cię pragnę. Posłałam mu smutny uśmiech, zastanawiając się, czy spotkamy się jeszcze w krainie zmarłych. -Zła odpowiedź – odparłam. (…) Spojrzałam mu w oczy. -Zawsze będe cię kochać – szepnęłam, po czym wbiłam ostrze w jego pierś.(…) Dymitr przestał walczyć. Patrzył na mnie z niedowierzaniem, otworzył usta, prawie się uśmiechnął, chociaż widziałam ból na jego twarzy. -Ja powinienem był to powiedzieć… – wyszeptał

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!