|
3:23 krople deszczu rytmicznie uderzają o parapet. Światła wyłączone. Ciemność tej nocy rozświetla jedynie ekran telefonu, a kiedy i on zgaśnie, zostanę sama z moją bezsennością. Przyzwyczaiłam się do niej. Nauczyłam się jak z nią postępować, jak uciszyć jej jęki, żale i strachy. Miewam takie momenty ocknięcia się w równoległej rzeczywistości, jak gdyby moje teraźniejsze życie było tylko snem, a powrót do normalności ciągle był możliwy. Potem bezsenność oplata mi ręce wokół tułowia i zaciska z całych sił, tym samym uświadamiając, że nie ma odwrotu, że to wszystko zabrnęło za daleko, że zwykla ciekawość i odrobina młodzieńczego buntu stała się częścią mojego życia.
|
Dodaj komentarz
