|
Kiedyś byłam inna. Jakieś trzy i pół roku mogłam powiedzieć, że jestem kobietą najwspanialszego mężczyzny pod słońcem. Po kimś takim jak on nie można się tak po prostu zakochać w kimś innym i traci się wiarę w miłość. Kiedyś on był tym jedynym i jego imię wypełniało ostatnie strony zeszytów, w których zapisywałam notatki. Potem wcale nie przestałam go kochać ani on mnie, nie było rozstania z wielkim hukiem, nie było raniących słów. Wyjechał do pracy za granicą. Pisaliśmy prawie każdego wieczoru, ale jednocześnie zaczęliśmy żyć osobno. Wokół mnie byli inni, spędzali ze mną czas, gdy on nie miał go dla mnie. A miał go coraz mniej. Kiedyś byłam inna, ale miłość wymknęła mi się z dłoni. Zabiłam ją, gdy po raz pierwszy nie odepchnęłam całującego mnie chłopaka, a alkohol nie potrafił zniszczyć mojego smutku. Gdy obudziłam się następnego z kacem, wiedziałam, że od tego dnia rozpocznę moją drogą ku zatraceniu, bo tamtego popołudnia napisał mi, że nie wraca i że inna kobieta jest w jego sercu.
|
Dodaj komentarz
