|
No i co z tego, że go kocham? Co z tego, że pragnę jego w moim życiu, co z tego, że on też liczy, że między nami się wszystko poukłada? Co mi po tym wszystkim, skoro zawsze będę na niego w jakiś sposób zła, za to, że zostawił mnie u uciekł, w momencie gdy go naprawdę potrzebowałam, gdy jechałam na skrętach z powodu odstawienia i modliłam się, byt był przy mnie, bo jest głównym powodem, dla którego chciałam to rzucić. Mam prawo czuć złość na niego, ale z drugiej strony, jeśli z nim się zejdę będę odczuwała wieczny dług wdzięczności wobec jego osoby. A tak nie da się żyć z kimś, nie da, bo w końcu przyjdzie taki moment, taka chwila, w której się usłyszy: "wróciłem do Ciebie po tym wszystkim, a Ty co...". No i wtedy mózg będzie rozjebany.
|
Dodaj komentarz
