|
Brakuje mi już do Ciebie sił, wiesz? Gubię się w Twoich zmiennych nastrojach, w obietnicach, tłumaczeniach. Daję z siebie wszystko, a w zamian dostaję tak niewiele. Dlaczego, mimo, że Ona cie tak rani, wciąż jest u Ciebie na pierwszym miejscu, a ja gdzieś na końcowych pozycjach? Ciągle jesteś dla mnie zagadką, której nie mogę rozwiązać. Pamiętasz jak mówiłeś, że tak bardzo się boisz, że mnie zranisz? Ranisz codziennie swoją ignorancją. Chcę się od Ciebie uwolnić, ale nie mogę, bo wiem, że Ty wtedy zaczniesz składać swoje chore obietnice. A na odejście bez słowa nie mam serca, Kiedy w końcu uda nam się ze sobą normalnie porozumiewać. Słońce, ja nie chce od Ciebie wiele. Kochaj mnie i okazuj mi to, bo siejesz we mnie mnóstwo niepewności. Obudź się, bo wkrótce mnie zabraknie./ Dysmorfofobia
|
Dodaj komentarz
