|
Nic nie pomaga. Wszystko dookoła mokre od łez. Włosy, ubranie... wszystko jest mokre. Nadal ból. Jeszcze większy. Masz dość. Chodzisz w kółko. Na Twoich ustach maluje się niemy krzyk. Tak bardzo pragniesz krzyknąć. Nie możesz. Zbudzisz domowników. Rzucasz się na łóżko. Poduszka wysłuchuje Twoich jęków. Ona tez jest mokra od łez. Tracisz siły. Powstrzymujesz się, ale wiesz, że to jest jedyne rozwiązanie. Już jesteś w miejscu, gdzie ją trzymasz. Wyciągasz i przykładasz do skóry. Przyciskasz, zaciskasz zęby, przesuwasz i już krew wydobywa się na powierzchnię. Za mało. Robisz drugą, trzecią, czwartą kreskę. Krople bordowej krwi wydobywają się z ran. Huragan wewnątrz ustępuje. Czujesz ból ale fizyczny. Pieczenie koi Twoją duszę. Odkładasz żyletkę. Patrzysz chwilę na krew, z którą wydobywa się cały wewnętrzny ból. Ocierasz rany. Kładziesz się. Jesteś spokojny. Łzy się zatrzymały, burzenie zostało zatrzymane. Tylko serce nadal mocno bije. Przykładasz głowę do poduszki i zasypiasz...
|
Dodaj komentarz
