Ser­ce od początku chciało działać na własną rękę. Wie­rzyło ze wszys­tkich sił, że re­wela­cyj­nie po­radzi so­bie sa­mo. Wte­dy też tak było. Ro­zum krzyczał: "Nie! Za dużo was dzieli, aż ta­ka różni­ca wieku, aż ty­le ki­lometrów! To nie ma szans na przet­rwa­nie! Prze­cież ty wiesz o nim właści­wie tyl­ko ty­le, co sam ci po­wie­dział! Nie an­gażuj się, jeszcze masz szansę zawrócić! Posłuchaj mnie, cho­ciaż ten je­den raz... Proszę..." Uz­nałam, że ser­ce jest mądrzej­sze. Że bar­dziej zna życie, zna się na ludziach. A te­raz chodzi za ro­zumem całe po­dep­ta­ne, po­ranione, złama­ne, krwa­wiące szlochając i łykając żal. Błaga, by zdradził, jak za­pom­nieć. Lecz on nieugięty, roz­pa­miętując chwilę od­rzu­cenia, pow­tarza wciąż nie­wzruszo­nym głosem: "Za późno...". Myślę, że sam sta­ra się w to uwie­rzyć...

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!