|
Nie mam przyjaciół. Tak w sumie to nie mam nikogo. Żadnej zaufanej osoby, żadnej duszy do towarzystwa. Mam szczura... Tak, to chyba postęp. Kiedyś miałam przyjaciół. Najlepszych przyjaciół pod słońcem, a potem zniknęli. Zostawili mnie. Ale zawsze miałam przy sobie swoją siostrę. To chyba dobre, wiedząc, że komuś na mnie zależy. Była, jest i będzie dla mnie wzorem. Czasem przeżywała upadki. Mimo wszystko zawsze podnosiła się, by wzlecieć. To ambitna osoba. Kocham ją. Kocham ją jak nikogo na świecie i boję się, że pewnego dnia ją stracę. Ma dwadzieścia lat i jak każdy marzy aby wyjechać na studia i zacząć żyć od nowa. Czasami wydaje się, że ciągle imprezuje, jest egoistyczna i nie udziela pomocy. A co, jeśli prawda jest zupełnie inna? Co, jeśli tak naprawdę uwielbia pomagać, jest miła i skoczyłaby za tobą w ogień? Mimo, że każdego dnia sprawia wrażenie szczęśliwej, to tak na prawdę cierpi. Cierpi i nikt nie jest w stanie jej pomóc.
|
Dodaj komentarz
