Umierasz codziennie w swym własnym zeszycie i bawisz się słowem, i bawisz się życiem. Zmieniasz gałki oczne, stajesz się innym obserwatorem swiata. Skoczne łaskoczą cię uczucia. Nazywasz myśli niepodległym tuszem polskim, naszym. Na koniec wyciskasz ostatnie rymy, jak cytrynę na sok wersy przerabiasz. I myśli.. Wytryskają poezją. I tak, gdy przyjdzie czas i weny opęta cię nić zaczynasz od nowa, tak jakby... śnić.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!