|
II. Jednak po chwili, śmieję się sama do siebie. To wszystko jedno wielkie gówno. Życie to nie jakiś cholerny film, w którym wszystko układa się według scenariusza. To pieprzona rzeczywistość, która zawodzi. Która powoduję, że stajesz się coraz bardziej bezsilny wobec losu. Która ma nad Tobą pewną kontrolę. Mam wrażenie, że jestem zbyt słaba i mało odważna, aby podjąć takie wyzwanie, które potocznie nazywamy egzystowaniem. Gubię się we własnych myślach. Nie mogę sobie z nimi poradzić. Popadam ze skrajności w skrajność. Nic mnie już nie cieszy. Nic mnie nie zadowala. I już chyba nic nie potrafi mnie uszczęśliwić. Nic nie ma sensu. Wpadłam w wielką dziurę, z której nie potrafię się wydostać. Nikt nie potrafi mnie z niej wydostać. Czuję się jakbym umarła i żyła w piekle.
|
Dodaj komentarz
