|
nienawidzę samej siebie za to, że pozwoliłam, aby ból wwiercił się w moje serce tak głęboko, by moje oczy zapomniały czym tak naprawdę jest słońce. uparcie staram się uciekać od przeznaczenia, chociaż wiem, że już żaden klucz nie otworzy mi drogi do szczęścia, dopóki moje serce będzie więźniem czyiś emocji. czuję się, jak samotna jaskółka w deszczu. powoli opadam z sił. mogę pozwolić, aby krople rozpadały się na moich skrzydłach, i w końcu spaść w otchłań, lub zebrać się w sobie i pokochać własne emocje, przestać bać się bliskości i podać Ci rękę. jesteś jedynym dla mnie płatkiem śniegu. wciąż się pojawiasz i znikasz, rozpływasz się w moich oczach, a jedyny ślad jaki po Tobie zostaje, to łzy na moich policzkach.
|
Dodaj komentarz
