siedzisz w szkole na tych nudnych siedmiu godzinach. od czasu do czasu rzucisz upierdliwy tekst do nauczyciela, pośmiejesz się z kolegami a później wracasz. wchodzisz do tych pustych czterech ścian, rzucasz torbę w kąt i kładziesz się na łóżko. patrzysz głupkowato w sufit a łzy same zaczynają podchodzić do oczu. myślisz o nim. po chwili to już nie tylko płacz ale cierpienie. czujesz jakby ktoś rozrywał cię na milion kawałeczków. ból psychiczny jest tak silny, że masz wrażenie jakby to była twoja ostatnia minuta. leżysz tak zwinięta w kłębek do czasu aż uspokoisz myśli. ocierasz łzy i idziesz do łazienki, a jutro od nowa grasz piękny teatrzyk.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!