Nie można uciec od przeszłości. Raz doświad­czo­na sa­mot­ność po­zos­ta­nie w ser­cu na zaw­sze. Nie jest jak an­gi­na, która przej­dzie po po­daniu le­kar­stwa. Na sa­mot­ność nie ma le­ku. I na­wet gdy otoczysz się paczką wspa­niałych zna­jomych, gdy po­kochasz ko­goś z wza­jem­nością, to ona już zaw­sze będzie Ci to­warzyszyła. W świado­mości po­zos­ta­je ten strach przed pus­tką. Że to się zno­wu powtórzy. Ale to dob­rze. Bo wte­dy zna się war­tość każde­go uśmie­chu, każde­go uścis­ku dłoni. Wspólnych spa­cerów i rozmów. Na­wet mil­cze­nia. Do­piero wte­dy można poz­nać praw­dziwą war­tość dru­giego człowieka.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!