Dwo­je zu­pełnie in­nych ludzi, żyjących w dwóch różnych światach, wyjętych z dwóch różnych ba­jek. Naj­lep­sze chwi­le w życiu spędza­li ra­zem. Była je­go pier­wszym pro­mykiem z ra­na, oraz os­tatnim blas­kiem księżyca wie­czo­rem. Był jej po­wiet­rzem, siłą zachęcającą do życia. W każdym ich słowie kryła się nić kłam­stwa. Nieugięte życie wciąż spraw­dzało, na ile są sil­ni, na ile moc­no się kochają. Czas wszys­tko roz­sy­pał. Prze­mienił uczu­cie w po­piół, lecz jak Fe­niks pow­stało tyl­ko jej. Błagała, by zos­tał, wiedząc, że gdy glądał się w tył, ona uda­wała, że nie widzi. Cza­sami pa­da po pros­tu zbyt wiele słów. Cza­sami pot­ra­fią one zra­nić, cza­sami na­wet za­bić. I tak ogień i wo­da - połącze­nie, które nie ma pra­wa is­tnieć - pow­stało. Teoria, iż wo­da zaw­sze uga­si ogień oka­zała się być jak naj­bar­dziej praw­dzi­wa.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!