|
Pamiętam. To było w marcu. Po twoich urodzinach. Moje ręce. Twój mózg. Moja żyletka. Twoje oczy...
Zrobiłam jedną kreskę. Nie bolało. Zrobiłam ich kilkanaście, nie bolało. Zaczęłam robić je bez opamiętania. Lekkie pieczenie na mojej skórze uświadamiało mi że robię sobie tak ogromną krzywdę i że będę tego żalowała. Pomyślałam wtedy, ze niczego nie będę tak żałowała jak naszego związku, był on najgorszą rzeczą w moim życiu... Wróćmy do kresek. Nie bolały tak jak myśli o tobie. więc postanowiłam zrobić je na rękach... zakrwawione nadgarstki i uda nie ukoiły bólu pozostałego po myślach. zaczęłam myśleć jaki jest sens w tym żeby robić sobie taką krzywdę skoro to nie pomaga... chciałam poczuć prawdziwy fizyczny ból. nie było go dla mnie... postanowiłam posunąć się dalej w tym co robię. gdy całe ręce i nogi były zmasakrowane, bałam się gdziekolwiek wyjść. bałam się wzroku ludzi , rodziny, znajomych... wyszłam, musiałam.. zobaczyłam życie od kilku tygodni.. **
|
Dodaj komentarz
