Zro­zu­miałam, ze to nie ta ra­na na ser­cu była moją cho­robą. Było nią is­tnienie. Byłam, ale nie miałam swo­je­go miej­sca. Codzien­nie szłam w niez­na­ne, bez ce­lu. Tyl­ko pro­my­ki nadziei wska­zują mi jakąś drogę. Więc się uśmie­cham i szu­kam ja­kiegoś miej­sca na tej ziemi.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!