|
Minął już miesiąc i cztery dni. Sama siebie podziwiam, iż pozwoliłam sobie żyć i egzystuję pełnią życia. Codziennie wstając rano, myślę o Tobie, patrząc w bezchmurne niebo, leżąc w łóżku, gdzie przez okno przedostaje się promyk słońca. Pałętam się po domu, szukając sobie miejsca, choć wszędzie mnie pełno. Jestem, faktycznie, aczkolwiek tylko ciałem - nogami, wyidealizowanym grymasem twarzy i biciem serca, albowiem myślami, całą sobą jestem przy Tobie, gdzieś tam zatopiona w Twoich ciepłych objęciach, zerkając w piękno Twoich oczu, w troskę Twojej obecności i miłość Twoich słów. Przeżywam z trudem dzień, w którym tak w rzeczywistości egzystowałam prawdopodobnie nieistotną chwilę. Nadchodzi wieczór. Czas, gdy każdy puzzel powoli układam w czułostkową całość, każdy moment, każdą metamorfozę, z perspektywy ludzkiej niezauważalnie nieistotną.Wówczas zamykam się w sobie,kuląc nogi do serca i odciskując na poduszce znak kolejnej nieprzespanej nocy,łzy wraz z wczorajszą resztką tuszu do rzęs.
|
Dodaj komentarz
