Dlacze­go an­gażuje­my się w coś, o czym wiemy, że i tak prędzej czy później będzie miało swój ko­niec? Może to ta głupia nadzieja, że jes­teśmy w sta­nie zmienić bieg pew­nych nieunik­nionych wy­darzeń? Może bez­wa­run­ko­wa wiara w coś niesa­mowi­cie niep­rawdo­podob­ne­go, coś co mogłoby od­mienić nasze życie na zaw­sze? Nie umiem te­go ok­reślić, pew­nie wszys­tko to sku­pia się w jedną, można po­wie­dzieć, że na­wet składną całość i dla­tego tak się dzieje. To też za­leży od człowieka. Chwilę można się po­bawić, ale co po­tem? Co wte­dy, gdy nastąpi nieubłagal­ny ko­niec. Al­bo nastąpi, al­bo sa­mi go spro­woku­jemy, al­bo ktoś in­ny go za nas spro­woku­je – to jest nie ważne, i tak nastąpi. [cz1]

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!