|
1.Jestem strasznie zmęczona,nie mam zupełnie na nic siły, jakby ktoś odebrał mi całą chęć do życia. A może, ja nigdy nie miałam w sobie tej chęci, może ja nie chciałam żyć aż tak bardzo. Ale żyję, przeżywam i czuję. Każdą najmniejszą emocję przeżywam w sobie bardzo długo i o niczym nie potrafię zapomnieć. Czasem dziwię się, skąd w mojej głowie tyle miejsca na te wszystkie myśli, wspomnienia, ból i smutek. Ja chyba nie mam dna, zmieszczę w sobie wszystko. Bo przecież wciąż chłonę wszystko, co staje przede mną.Chyba boję się pustki, nie chcę znów niczego nie czuć i o niczym nie myśleć. To było straszne, zupełnie jak czekanie na śmierć. Wiesz, że coś się wydarzy, ale nie jesteś pewien kiedy, bo nie czujesz absolutnie niczego. I trwasz w stanie jakieś dziwnej, przerażającej błogości, która co jakiś czas zamienia się straszny lęk i przerażenie.
|
Dodaj komentarz
